Jak mówi Cate Blanchett, agentka w „Black Bag”, Zurych „niczego nie osiągnął”. Niestety dotyczy to także thrillera, którego nie poprawia scena rozgrywająca się w Szwajcarii

Po godzinie filmowania widzimy pierwsze zaskakujące ujęcie: Grossmünster w Zurychu w długim ujęciu nocnym. W Zurychu agentka Kathryn (Cate Blanchett) ma spotkać się z informatorem. Nie wie, że jej mąż George (Michael Fassbender) będzie nagrywał to spotkanie za pomocą satelity.

Członek brytyjskich służb specjalnych współpracuje z Rosjanami i chce im przekazać śmiercionośne złośliwe oprogramowanie. To właśnie ten rodzaj materiału, który Alfred Hitchcock w swoich filmach nazywał „McGuffinem”. Tajny dokument, bomba, fałszywy paszport, tajny raport. Obiekt, wokół którego wszystko się kręci, choć sam w sobie pozostaje nieistotny, jest jedynie elementem zastępczym dla tworzenia napięcia.

Kto więc pracuje jako agent Rosjan w „Black Bag”? Czy to samą Kathryn podejrzewają wszyscy, oprócz jej lojalnego męża? A może to ktoś inny z Twojego otoczenia współpracowników, którzy zaprzyjaźnili się dzięki wspólnej pracy?

Nowy thriller w reżyserii Stevena Soderbergha jest odpowiedzią na to pytanie. Dzięki filmom takim jak „Erin Brockovich”, dramatowi narkotykowemu „Traffic” i trylogii „Ocean” Amerykanin pokazał, jak mistrzowsko potrafi łączyć silne postacie, napięcie i humor.

W swoim nowym filmie nie aktywował żadnej z tych zmiennych. Objawem tego jest fakt, że aktorzy spędzają ponad dwie trzecie swojego czasu na jedzeniu w drogich apartamentach, rozmawiając ze sobą, przekonując się nawzajem lub rozmawiając obok siebie. A ponieważ dialogi nie są ani dowcipne, ani nawet odrobinę zabawne, szybko zaczynasz się nudzić. Fabuła jest prosta, a jednocześnie myląca; emocje narastające pod koniec, jak przystało na ten gatunek, pozostawiają czytelnika obojętnym; nie interesujesz się postaciami, bo nie potrafisz wzbudzić w sobie żadnej empatii wobec nich.

W swoim nowym filmie Steve Soderbergh w dramatyczny sposób pokazuje, że nawet z tak znakomitymi aktorami jak Fassbender czy Blanchett, film może zostać zrujnowany, ponieważ scenariusz pozostaje anemiczny, a fabuła nie ma większego znaczenia.

Pokazanie filmu szpiegowskiego bez aktorów strzelających do siebie, bez rozbijających się samolotów czy zderzających się samochodów nie jest złym pomysłem. I bardziej przypomina codzienną pracę agentów służb specjalnych, niż ich przedstawienie w filmach akcji.

Ale tego rodzaju swobodną, ​​niemal biurokratyczną inscenizację udało się już osiągnąć w thrillerze „Tinker, Taylor, Soldier, Spy”, będącym remakiem powieści Johna le Carré autorstwa Tomasa Alfredsona. I choć fabułę trudno śledzić ze względu na pijackie mamrotanie bohaterów, film prezentuje mistrzowskie studium psychologiczne starzejących się mężczyzn, którzy wykonują tajne misje i popadają w paraliżującą depresję administracyjnego letargu. I którzy nie toczą wojny z wrogiem na Wschodzie, lecz ze swoją własną osobą, zranioną zazdrością, urazami, intrygami i paranoją. W porównaniu do produkcji Alfredsona, nowy film Soderbergha sprawia wrażenie szkolnego przedstawienia.

Jedynym szwajcarskim pocieszeniem jest to, że sceny w Zurychu nie były kręcone w Pradze, gdzie w kierunku Oerlikon jechał czerwono-biały tramwaj, jak w „Tożsamości Bourne’a” z Mattem Damonem. Zurych „nic nie zrobił” – mówi agentka w filmie Soderbergha po swoim locie powrotnym, facet tam „nie ma pojęcia”, a ona nie wie „po co w ogóle tam pojechałam”.

Po obejrzeniu filmu dokładnie wiemy, co ona czuje.