Waarom de naamswijziging van speeltuinen in Keulen voor ophef zorgt

Als jonge vader moet ik honderden, misschien wel duizenden uren hebben doorgebracht op Duitse speelplaatsen. Daar zat ik, voor mijn giechelende kroost, op een gebarsten pingpongtafel, omdat er geen bankje was, te luisteren naar het gepiep van poreuze schommels en te verlangen naar een cappuccino.

En ik leerde: de naam ‘speeltuin’ is het minste probleem in deze vreemde, vaak nog steeds sombere plekken die de verouderende republiek met veel moeite van zichzelf heeft weten te rukken om haar steeds kleiner wordende aantal kinderen te vermaken.

De gemeenteraad van Keulen is niet te spreken over de naam "speeltuin". Hij is te "beperkend" en achterhaald. De naam weerspiegelt niet "het bredere concept van inclusie", dat "rekening houdt met de diversiteit van gebruikers wat betreft leeftijd, culturele achtergrond en mogelijke beperkingen", aldus de verklaring.

Na een twee jaar durend zoekproces stelde het bestuur daarom aan de Commissie Jeugdzorg voor om de 700 gemeentelijke speeltuinen om te dopen tot "speel- en activiteitengebieden". Daarvoor waren ruim 2000 nieuwe borden nodig. Speeltuinen zijn immers plekken voor "verschillende leeftijds- en doelgroepen". Niet alleen kinderen spelen er.

Dat klopt, zou je cynisch kunnen antwoorden. Speeltuinen zijn er inderdaad niet alleen voor kinderen. Er worden ook drugs gespoten, bierflesjes leeggedronken, joints gerookt, tieners gepest, wipkippen vernield en muren beklad met graffiti.

Het zou belangrijker zijn om deze oprechte klachten eindelijk eens breed aan te pakken, dan ons zorgen te maken over nieuwe signalen van een semantische overmoed. Maar hé, dat is natuurlijk makkelijker en goedkoper dan de ongeveer 100.000 speeltuinen in Duitsland liefdevol en financieel om te vormen tot magische avonturenparken. Het hoeft geen cappuccino-standje te zijn.

Geen beperkingen meer: ​​volgens de plannen van het stadsbestuur moet het nieuwe bord met de aanduiding "Speel- en activiteitengebied" bij speeltuinen in Keulen worden geplaatst.

Bron: Stad Keulen/dpa

Een korte vraag over Keulen: kan dit nog? Het lijkt wel alsof de stad is gegrepen door een compleet nieuwe ambitie in de wedstrijd "Hoe ver mag een stadsbestuur afwijken van het gezond verstand?"

Welk kind zou nu serieus zeggen: "Dag mama, ik ga met Anna naar de speeltuin?" En als dit bureaucratische woordmonster toch alleen maar bedoeld is als administratief jargon, waarom kiezen we dan niet voor een mooie uitdrukking die mensen al tientallen jaren met succes gebruiken en begrijpen, zoals "speeltuin"?

Als bezorgde bestuurder in Keulen moet je wel heel erg verdwaald zijn in de theorie van inclusie om enige dubbelzinnigheid of zelfs discriminerende, uitsluitingseffecten te kunnen ontdekken in de volkomen toepasselijke term 'speeltuin'. Het is een typisch voorbeeld van goede bedoelingen die mislukken.

Zin in een cappuccino: veel Duitse speeltuinen zijn geen prettige avonturenwerelden, noch voor kinderen, noch voor ouders.

Bron: Monika Skolimowska/dpa

Alleen al het ontwerp van de nieuwe borden kostte 38.000 euro – exclusief productie en installatie. Ik zou graag willen weten wanneer een verwarde grootvader voor het laatst aarzelend voor een speeltuin stond en zich afvroeg of hij, of alleen zijn kleinzoon, naar binnen mocht?

Natuurlijk waren de golven hoog. En terecht. De controverse rond de Keulse "speeltuin" weerspiegelt de miserabele Duitse tendens naar een rigoureuze, educatieve aanpak die weliswaar de beste bedoelingen koesterde, maar ver afdwaalde van gezond verstand en nuchter pragmatisme en velen ernstig irriteerde, niet alleen in het reactionaire politieke kamp. Heeft ook maar één persoon in dit land zich ooit, zelfs maar een seconde, buitengesloten gevoeld door het woord "speeltuin"?

Niet iedereen voelt zich erbij betrokken? Waarom noemen we speeltuinen dan niet gewoon "Leeftijdsonafhankelijke speel-, recreatie- en activiteitenplekken, ontworpen om de tevredenheid van het publiek te vergroten, inclusief alle inwoners van Keulen, ongeacht geslacht, etniciteit, religie, ideologie, handicap, leeftijd of seksuele geaardheid"? Dan zijn de borden misschien wat duurder, maar is er tenminste geen risico op discriminatie.

Is tegen de naamswijziging van de speeltuinen: de onafhankelijke burgemeester van Keulen, Henriette Reker.

Bron: Christoph Reichwein/dpa

De onpartijdige burgemeester van Keulen, Henriette Reker, heeft erkend dat de kwestie terecht talloze mensen bezighoudt – en heeft het overijverige bestuur gedwarsboomd: "Persoonlijk vind ik de term 'speeltuin' helder en begrijpelijk", zei ze. Ze zei ook: "Gezien de uitdagingen waar Keulen voor staat, begrijp ik niet waarom het bestuur zich bezighoudt met het herontwerpen van borden voor speeltuinen." De gemeenteraad van Keulen zal zich vrijdag over de kwestie buigen.

Taal is als universeel, alledaags instrument een belangrijk strijdtoneel voor culturele strijd. Haar kracht om onrecht te verstevigen staat buiten kijf; meer gevoeligheid is dringend nodig. En natuurlijk zal het Westen niet instorten omdat een "speelplaats" nu een "speel- en activiteitengebied" zou moeten heten. Maar: de zaak is een symbool van een ongebreidelde morele waanzin die maar al te vaak leidt tot academische drukte die ongeschikt is voor het dagelijks leven.

En wie zegt dat "spelen" alleen voor kinderen is? Het is mogelijk dat men in de Keulse overheidsgebouwen onvermijdelijk elke zin om te spelen verliest. Maar spelen is leeftijdsonafhankelijk. Iedereen kan spelen, niet alleen kinderen! Het zou heel goed zijn voor de volwassen wereld om meer ruimte te maken voor vrij spel in het leven – dan zou er minder tijd zijn voor idiote hersengolven in gemeentehuizen.