Natalia Lafourcade: “Soms is de industrie echt hard, het speelt je oneerlijk.”

Spel, authenticiteit, het bewandelen van het pad dat bij je hoort... en een vleugje midlifecrisis. Natalia Lafourcades Cancionera Tour arriveert vanavond op het Cap Roig Festival, waar de singer-songwriter met de meeste Latin Grammy's het publiek tegemoet treedt met alleen haar gitaar en stem op een sonische reis waar traditie, de klanken die haar gevormd hebben en het hedendaagse samenvloeien. De reis van Lafourcades (Mexico-Stad, 1984) nieuwe album, Cancionera, is zowel intiem als speels, met samenwerkingen met de Gutiérrez Brothers en Israel Fernández.

Een album, zegt ze, opgenomen op de ouderwetse manier: "In drie weken was de studio een soort creatief laboratorium. We maakten alle video's, de muziek, we waren met zo'n tachtig mensen... en we moesten de intimiteit van de muziek bereiken. Vroeger zou zo'n project heel ingrijpend voor me zijn geweest, maar dit project heeft me ertoe aangezet om het op deze manier te doen en iedereen om ons heen uit te nodigen om weer kind te worden. Dit project heeft die authentieke innerlijke kindkwaliteit. En mezelf omarmen als songwriter: ik wil dit blijven doen, maar dan spelenderwijs", verzekert Lafourcade.

Dit project heeft dat authentieke innerlijke kind-gevoel”

En ze zegt dat het nieuwe album "veel Mexico heeft, veel speelsheid, veel dubbele betekenissen, maar ook diepgang, mijn vele gezichten, maskers en facetten. Wat ik mensen van me heb laten zien, en wat ik ze niet heb laten zien, breng ik aan het licht." Met nummers als Amor clandestino (Clandestine Love) of Como quisiera quererte (How I Want to Love You), Cancionera (Songbook), legt ze uit: "Ik zie het als die stille plekken in mijn persoonlijkheid die aan het licht kwamen en als een reeks boodschappersliederen die me aan belangrijke dingen herinnerden toen ik de veertig naderde. En als een eerbetoon aan songbooks die me hebben geïnspireerd door me eraan te herinneren dat zang een beetje van alles is: metgezel, vriend, medicijn, leraar. Het geeft je een standje, het houdt van je, het omhelst je, het doet alles met je."

Op het album speelt ze met een alter ego, Cancionera, die "me het karakter van Natalia Lafourcade laat uitwissen om andere nuances te laten ontstaan, als een mysterieuze elf die op dit punt in mijn leven moest verschijnen om me geheimen te vertellen en me op het juiste pad te houden." Een dubbel songbook. "Er is La Roja, een deel van mijn etherische, romantische, dromerige persoonlijkheid, vastgeroest in het verleden. En La Negra, meer Chavela-achtig, mannelijk, aards, als een stier, erg onhandig, grof, dol op feestjes, nachten en alcohol." Achter haar, erkent ze, schuilen mensen als José Alfredo Jiménez, Chavela Vargas en Violeta Parra.

Lees ook

Ondanks alles ontkracht ze de midlifecrisis: "Net als iedereen maak ik crises door en kom ik er steeds weer uit. Voor mij is dat heel natuurlijk. Het gebeurt altijd. De veertig bereiken was iets moois, iets van veel reflectie. Het meest waardevolle is om de puurheid van authenticiteit te behouden: me herinneren dat ik een pad bewandel dat vóór iedereen van mij is, en dat ik de mogelijkheid heb om het vorm te geven zoals ik wil." En ze geeft toe dat "de industrie soms echt hard is; het speelt je oneerlijk. Maar nu ik dit decennium in ga, heb ik veel kunnen waarderen; je ruimt je kledingkast op." En ze stelt dat "je moet weten hoe je met roem moet omgaan, er je vriend van moet maken, anders drijft het je naar de hel. Tussen roem en geen roem zit je vast en kun je geen verbinding maken met authenticiteit. Wees oprecht. Met wat je ook doormaakt. En wees niet te streng voor jezelf. Heb de moed om te leven."