Cindy Sherman, of hoe je alle vrouwen ter wereld kunt zijn

Vampieressen, slungelige studentes, filmgodinnen, socialites van Fifth Avenue verminkt door botox en geld, maagden met siliconenborsten en lekkende tepels, vindingrijke weduwen, tieners op de rand van de afgrond, of oudere vrouwen die hun grens lijken te hebben bereikt... In de beslotenheid van haar studio, geholpen door pruiken, protheses, make-up en allerlei rekwisieten, transformeert Cindy Sherman (New Jersey, 1954) zichzelf in een veelvoud aan personages die echt lijken, maar ondanks hun fantasie niet minder echt zijn. Het is Sherman zelf die poseert als model, haar eigen make-up aanbrengt, de pruik en garderobe uitkiest, de belichting ontwerpt, de sfeer schept, een achtergrondverhaal suggereert, de actie die eraan komt of die net heeft plaatsgevonden, en uiteindelijk schiet.

' Cindy Sherman. De vrouwen ' , Hauser & Wirth Menorca, 2025" breedte="449">

Haar foto's zijn als single-frame films, die ze zowel regisseert als waarin ze de hoofdrol speelt, zoals wijlen New Yorker -criticus Peter Schjeldahl ze omschreef. Tegenwoordig zijn er duizenden (ze kan zowel de moordenaar als het lijk zijn, een lieve oude vrouw die de straat oversteekt, of een prostituee die wacht op een klant die nooit arriveert), en met elk ervan herinnert wat velen beschouwen als de meest vooraanstaande Amerikaanse kunstenaar van onze tijd ons eraan dat we allemaal, op de een of andere manier, een uitvinding zijn en dat onze identiteit niet alleen afhangt van hoe we onszelf zien, maar ook van hoe anderen ons zien.

Sherman, die niet vaak in het openbaar verschijnt (een merkwaardig fenomeen deed zich voor tijdens een tentoonstelling in het MoMA: talloze bezoekers beweerden haar in de galerieën te hebben gezien; sommigen beschreven haar als een mollige vrouw met een wandelstok, anderen als een dynamische en verfijnde roodharige), was de afgelopen week op Menorca om The Women te begeleiden, de tentoonstelling die haar galerie, Hauser & Wirth, aanstaande maandag opent op het bevoorrechte Illa del Rei, tegenover de haven van Maó. Hoewel het onmogelijk lijkt, is dit haar eerste tentoonstelling in Spanje sinds de Reina Sofía die in 1996 aan haar wijdde. En de verwachtingen zijn hooggespannen, hoewel ze niet verschijnt bij de perspresentatie, of misschien bevindt ze zich ergens op het drijvende eiland, verborgen in het volle zicht of incognito.

Ze kan een vampier, een lange studente of een door botox verminkte socialite zijn.

Zoals de titel, The Women , suggereert, geleend door commissaris Tanya Barson (voormalig hoofdconservator van het MACBA ten tijde van Ferran Barenblit) van een toneelstuk van Clare Boothe dat later door George Cukor werd bewerkt. Verdrietig, bang, bezorgd, kwetsbaar, verslagen, verward, doodsbang... Daar is Sherman in al haar vermommingen en kunstgrepen, die stereotypen, sociale mores en de absurditeiten van de mode tart, en springt van het glamoureuze naar het groteske, te beginnen met Untitled Film Stills , de serie waarin ze poseerde als archetypische personages uit Amerikaanse B-films en Europese arthousefilms (de femme fatale , de verveelde huisvrouw, de vampier met torpedoborst...), die haar naar roem katapulteerde toen ze in de jaren 70 naar New York City verhuisde.

Sherman, die zich als kind begon te verkleden (ze zwierf door de buurt, gekleed als een oude dame, in de veronderstelling dat ze niet herkend zou worden) en vervolgens, toen ze als assistente ging werken in een galerie waar ze dagelijks in een verzonnen persona verscheen, reageerde op dit gemakkelijke succes – verzamelaars vochten om haar werk – met woedende beelden die suggereerden dat het om traumatische verkrachting of de dood door ontbinding ging. "Eens kijken of ze hiervoor willen betalen," dacht ze. Ze wilden er wel voor betalen, veel meer dan haar collega's ooit hadden durven dromen. Deze series zijn niet naar Menorca gereisd, maar in plaats daarvan zijn haar vroege studentenwerken, die ze pas in 2000 tentoonstelde, en recentere werken van ouder wordende sterren en gebruinde matrones die zich voordoen als jonge vrouwen, voor het eerst in Spanje te zien.

Sherman, die jarenlang de partner was van rocker David Byrne, anticipeerde op de grote debatten van vandaag, van uiterlijk in de moderne wereld tot post-waarheid, maar ze haat selfies (haar baan is precies het tegenovergestelde) en vermaakt zich op Instagram, waar ze apps gebruikt die mensen gebruiken om zichzelf er beter uit te laten zien en haar gezicht te vervormen.