Zabiorę je do centrum handlowego

Miasto, w którym żyjemy na co dzień, jest jak pokój zabaw Andy'ego w Toy Story . On lub jego matka wierzy, że gdy zamkną drzwi sypialni, pokój pozostanie sam, niczym martwa planeta, zamrożona w czasie i przestrzeni. Nic się nie wydarzy ani nie poruszy, dopóki nie wrócimy. Tylko roztocza, muchy i pająki, promienie słońca wpadające przez okno, lekki wietrzyk, jeśli jest otwarte, a w przypadku miasta, mnóstwo turystów, którzy pozwalają temu krajowi nadal istnieć. Ale tak nie jest. Wyobrażam sobie, że widziałeś niektóre filmy z serii. Wyobrażam sobie również, że było lato, kiedy tu przebywałeś. W obu przypadkach wiesz, że kiedy Andy wyjeżdża, jego matka, ty, kowboj Woody, Buzz Lightyear, Bo Peer, Pan i Pani Bulwa, Hamm, Slinky i oczywiście Rex, pojawiają się, ożywają zarówno w domu, jak i w mieście, nawet na tym samym tarasie tego samego baru w okolicy. Wszyscy z tabliczką z napisem „Otwarte – Zakaz świąt”. Może nie są Avengersami, ale kiedy na plaży w Sa Tuna albo w Tajlandii zastanawiasz się (i odpowiadasz na pytanie), dlaczego nie mieszkasz w Bangkoku, pilnują miasta, żeby po powrocie okazało się równie brzydkie i piękne, czyste i brudne, ale wszystko na swoim miejscu.

Nie zrobimy trzech kroków, a oni przez dziesięć sekund będą jechać samochodem lub reniferem za euro.

Wśród osób, które nie mają wakacji, przeanalizujemy zasób ewolucyjny u niektórych miejskich naczelnych, zwłaszcza matek. Często zdarza się, że gdy nie wiedzą, co innego zrobić ze swoim potomstwem, w daremnej i desperackiej próbie powstrzymania go od oglądania telewizji przez ponad piętnaście godzin (w przeszłości) lub spędzania ponad dwudziestu godzin na telefonie komórkowym (teraz), największym osiągnięciem jest próba wyciągnięcia go z domu. To nie będzie łatwe. Ostrzeżenie dla wszystkich: matek, ojców, dziadków. To nie będzie łatwe, ale być może komuś się udało i dlatego wciąż próbuje.

...i zniechęcające zadanie nakłonienia dzieci, aby odłożyły trzymane w rękach urządzenia elektroniczne i się ubrały.

To odyseja, w której motywator jest raz po raz miażdżony przez lenistwo, apatię, złośliwość, szantaż i wymuszenia osób, których jedyna mniejszość zwalnia ich z obowiązku stosowania Kodeksu karnego lub wojskowego w czasie konfliktu zbrojnego. Pomysł początkowo wydaje się genialny i ostateczny. Potem następuje akcja, powolna i z każdą minutą coraz bardziej absurdalna, niczym wojna w okopach na froncie zachodnim podczas I wojny światowej: jeden krok naprzód, dwa kroki w tył i znowu w tył. Na okrzyk „Zabiorę ich do centrum handlowego”, który rozbrzmiewa w całym domu, a towarzyszy mu westchnienie ulgi reszty plemienia, motywujący ojciec lub dziadek staje przed trudnym zadaniem nakłonienia dzieci do odłożenia trzymanych w rękach urządzeń elektronicznych i ubrania się. Jeśli nie uda im się znaleźć nieletniego, prawdopodobnie znajdą go pod wszystkimi ubraniami w ich sypialni. Jeśli nie, udaj się do Mossos d'Esquadra. Aby je ubrać, będą musieli uzgodnić strój, a nawet wyjść z domu z urządzeniem w ręku, aby piętnastominutowa jazda samochodem nie przyniosła dziecku analogowego ciosu. W samochodzie znów panuje spokój – po trzaśnięciu drzwiami, krzykach itp. – ponieważ to kolejna kabina, w której można dalej korzystać z urządzenia. Dzieciaki-narkomani, co mogłoby pójść nie tak?

Przeczytaj także UFO na moim tarasie Carlos Zanón