Polityka symboliczna | Trump, Merz i AfD: Letarg lewicy

Mieli szczęście w swoim nieszczęściu. Nieszczęściem był koronawirus, a błogosławieństwem porażka Donalda Trumpa pod koniec 2020 roku. W końcu w USA o wynikach wyborów decyduje budżet państwa. Wirus i wynikająca z niego recesja zakończyły pierwszą kadencję Trumpa w Białym Domu.

Jednak w swojej radości ze zwycięstwa Joe Bidena, jego zwolennicy przeoczyli coś ważnego. W kryzysowym roku 1992 Bill Clinton zdołał zburzyć nawet bastiony rywali. Joe Bidenowi udało się odzyskać jedynie „wahające się stany”. Trump zachował przewagę w połowie z nich.

Demokraci powinni byli zostać ostrzeżeni. Ale przymknęli na to oko, tak jak zrobili to w 2016 roku. Wtedy zbagatelizowali zaskakujące zwycięstwo Trumpa w wyborach, uznając je za przypadek. Jak mantrę, przysięgali, że Trump nie utrzyma się na stanowisku przez cztery lata.

Czego Demokraci nie dostrzegli: analizy, dlaczego nie udało im się pozyskać robotników i pracowników o niższych dochodach. Trump odniósł zwycięstwo w regionach, które pod względem gospodarczym pozostawały w tyle . Wystarczy przypomnieć hasło wyborcze Clinton z 1992 roku: „Gospodarka , głupcze!” – ale oni woleli uprawiać symboliczną politykę na rzecz spekulantów nowej gospodarki.

Brzmi znajomo? Podobna sytuacja miała miejsce w Niemczech. W wyborach federalnych w 1998 roku koalicja czerwono-czerwono-zielona zdobyła około 53 procent głosów. W 2025 roku ich łączny wynik wyniósł niecałe 37 procent. Większość lewicowa wydaje się nieosiągalna.

Biorąc pod uwagę tak druzgocące statystyki, lewicowcy powinni zadać sobie pytanie, co poszło nie tak. Dlaczego bastiony SPD, takie jak Gelsenkirchen, stały się brązowe? Dlaczego Lewica straciła status rzecznika praw pokrzywdzonych mieszkańców Niemiec Wschodnich na rzecz AfD? Dlaczego Zieloni nie zyskują popularności w regionach o słabej gospodarce?

Ale SPD, Zieloni i Lewica nie zadają sobie takich pytań. Ich członkowie wolą przed wyborami skrzętnie demonstrować przeciwko skrajnej prawicy (potem z dumą publikują stosowne zdjęcia na Facebooku) i nie zdają sobie sprawy, że służą jedynie własnej bańce.

Po wyborach zaczynają się narzekania, bo AfD odzyskała siły pomimo wszystkich demonstracji. Oczywiście partie lewicowe obiecują „dokładną analizę” wyników wyborów. Jednak rezultaty tej analizy nigdy nie wychodzą na jaw.

Zamiast tego, angażują się w zabiegi kosmetyczne. Promują Hartz IV jako „dochód obywatelski” i zawyżają płacę minimalną, aby odzwierciedlała inflację. To właśnie tego rodzaju symulacja polityczna stopniowo podważa wiarygodność partii lewicowych.

Osoby w trudnej sytuacji społecznej są biedne, ale nie ślepe. Doskonale zdają sobie sprawę z istnienia tych, którzy jedynie udają współczucie. Zauważają, że o Gazie mówi się nieustannie, ale nigdy o Halle (Saale), Mansfeld-Südharz i innych zmarginalizowanych regionach. Fakt, że wielu lewicowców darzy Palestyńczyków sercem, ale nie proletariat, jest im udowadniany co tydzień na demonstracjach w niemieckich miastach.

W ten sposób biedni mieszkańcy republiki uczą się na własnej skórze, że nie mają lobby . W Ameryce jest tak samo jak u nas. Joe Biden miał cztery lata, żeby przekonać ludzi, że jest inaczej. Ale jego administracja nie odważyła się stawić czoła wielkiemu biznesowi i megalomańskim miliarderom pokroju Elona Muska. Kara nadeszła w listopadzie 2024 roku. Amerykańscy Demokraci wyciągnęli wnioski: nie przesadzaj.