Als democratie werkt, zelfs als het ongemakkelijk is

Portugal kampt niet met een democratische crisis. Het functioneert het duidelijkst: als een vrij, volwassen en tevreden electoraat. Vrij om te kiezen, volwassen genoeg om illusies af te wijzen en zat van een politiek systeem dat zich jarenlang heeft verschanst achter versleten formules en moraliserende toespraken.

De verkiezingsuitslag laat iets zien wat de politieke en media-elite niet graag wil toegeven: de meerderheid van de Portugezen ziet zichzelf niet langer in een dogmatisch progressivisme, los van de realiteit van het land. Links, dat zich decennialang presenteerde als hoeder van de publieke ethiek, is de weg kwijt. En hij verloor het electoraat.

Er zijn mensen die de opkomst van zogenaamde protestpartijen als een risico voor het regime zien. Maar het werkelijke risico was dat men dacht dat het regime voor altijd zou blijven bestaan ​​als er niet naar hen werd geluisterd. Democratie leidt niet altijd tot ontevredenheid. Mislukt als je het negeert. Zoals Yascha Mounk ons ​​eraan herinnert: “Democratie stelt kiezers in staat regeringen te vervangen die niet werken, en vaak is die vervanging luidruchtig, ongemakkelijk en noodzakelijk.”

De Portugese kiezer stemde niet uit haat. Hij stemde met eisen. Vraag om resultaten, structurele hervormingen, respect voor de inspanningen van degenen die werken, investeren en leveren. Stemde tegen inertie. Tegen de gemakkelijke uitweg. Tegen politieke correctheid die een dogma is geworden.

Links heeft de grip op het echte land verloren. Als rechts de controle over het moment wil behouden, zal het moeten bewijzen dat het in staat is om met strengheid, maar ook met visie te regeren. Het is niet voldoende om verkiezingen te winnen. Het is noodzakelijk om kansen om te zetten in verantwoordelijkheid. En dat begint met het herstellen van het vertrouwen van burgers in een beleid dat minder zegt en meer doet.

Het politieke centrum, dat vaak wordt onderschat vanwege het gebrek aan enthousiasme, kan en moet de pijler van deze nieuwe fase zijn. Een centrum dat vrijheid verdedigt met verantwoordelijkheid, autoriteit met rechtvaardigheid en solidariteit zonder neerbuigendheid. Een centrum dat begrijpt dat het openen van grenzen, het beloven van een staat voor alles en iedereen, of het ontkennen van de grenzen van integratie geen daden van vooruitgang zijn. Dit zijn recepten voor fragmentatie.

Portugal heeft meer ambitie en minder toespraken nodig. Van meer verdienste en minder ideologische complexen. De toekomst wordt gebouwd met stabiliteit, niet met slogans . Het systeem werkt. Het is nog maar de vraag of degenen die nu de leiding hebben, in staat zijn om datgene wat de Portugezen bij de stembus hebben gezegd, ook daadwerkelijk met helderheid, moed en zonder omhaal van woorden te doen.