De kunstenaars die de 'chrononormativiteit' uitdagen in een werk op de Bienalsur

Dat mensen in de rij staan, zoals bij de ingang van elke andere instelling die door moderne bureaucratieën wordt gegenereerd, maakt deel uit van de ongewone ironie die kunst kan genereren, en ook genereert. Want dit is niet zomaar een instelling, en ook niet zomaar een gebouw.

Het is het Instituut voor Opgeschorte Tijd , opgericht door de kunstenaars Raquel Friera en Xavier Bassas , en is gevestigd op de begane grond van het Muntref- gebouw, Centrum voor Hedendaagse Kunst, hoofdkantoor van het Hotel de Inmigrantes en kilometer 0 van Bienalsur.

"Bij het Institute of Suspended Time bedenken we manieren om chrononormativiteit te laten exploderen ", presenteren de auteurs hun unieke werk, dat zowel tijd als formaten overstijgt. De kunstenaars wachten in de galerie tot het publiek binnenkomt.

De deelnemers nemen plaats: "Wat is jouw relatie met de tijd? Wil je zo blijven leven?" Met speelse helderheid herinneren de chronodiverse Friera en Bassas ons, door middel van vragen, aan wat we vergeten zijn , of misschien nooit hebben geweten: dat de tijd waarin we leven niets meer is dan een conventie , een die ons uitbuit en verslindt, die ons onderwerpt aan voortdurende urgentie.

Net als het Witte Konijn in Alice in Wonderland racen we naar de productiviteit van het systeem . Alleen kunst en humor, beide uitgevoerd met de ernst waarmee kinderen hun spelletjes spelen (en Friera en Bassas op hun instituut), kunnen ons redden.

"Tijdgebrek is een veelvoorkomende ervaring in onze samenlevingen", aldus de kunstenaars. Het kan, over taal- en cultuurgrenzen heen, mensen van alle hoeken van het uitgestrekte landschap van Bienalsur met elkaar verbinden, de transnationale kunstbiënnale van de Nationale Universiteit Tres de Febrero, waarbinnen het Instituut voor het eerst in Buenos Aires wordt gepresenteerd.

Met behulp van martiale strategie maken Spaanse kunstenaars gebruik van de overweldigende taal van de bureaucratie (kantoor met stoelen en tafels, wetboeken, statuten en natuurlijk klokken) en ondermijnen de betekenis ervan. Ze hekelen het gebruik en misbruik van tijd en nodigen ons uit om het anders te ervaren.

De geest van het nieuw leven inblazen van hiërarchische structuren en opgelegde logica past bij de biënnale die het in Buenos Aires organiseert, een promotor van hedendaags humanisme en een horizontaal en onafhankelijk gebied voor kunst.

Van Marcel Duchamp tot Julio Cortázar worden ze belicht door een genealogie van kunstenaars die zich verzetten tegen (en zich zelfs bevrijdden van) de logica van naalden.

“Het ITS wordt aangestuurd door Raquel Friera en Xavier Bassas, en bestaat uit andere ‘ medeplichtigen ’ – zo stelt het manifest – die verspreid zijn over verschillende delen van het institutionele mechanisme, zodat het raderwerk, net als dat van een hangende klok, wel of niet vastzit, wel of niet werkt. Zoals een tiktak die alleen de ‘tik’ of de ‘tok’ heeft . Zoals een secondewijzer die vooruitgaat, maar vastzit. Of zoals een zandloper in een poëtische en controversiële horizontale positie.”

De onvermijdelijke vraag bij het verlaten van het Instituut voor Opgeschorte Tijd zal niet zijn hoe lang we buiten de tijd zullen kunnen leven (dat zou de volledige mislukking van het experiment impliceren), maar hoeveel van ons er zullen zijn, aan de andere kant van de klok.

Instituut voor Opgeschorte Tijd (ITS) in Muntref - Hoofdkantoor van het Immigrantenhotel (Av. Antártida Argentina S/N, tussen het Nationaal Directoraat voor Migratie en Buquebus) tot 7 september.