Je obsederen over de toenemende menselijke levensduur heeft weinig zin.

Volgens de wereldwijde volkstelling van de langstlevende mensen ligt de maximale menselijke levensduur momenteel tussen de 116 en 117 jaar . Er zijn echter uitzonderlijke gevallen, zoals die van Jeanne Calment (1875-1997), die het record verbrak door 122 jaar te worden, niet ver van de op één na langstlevende persoon, Kane Tanaka (1903-2022), die 119 kaarsjes uitblies. De meeste extreem langlevende mensen zijn vrouwen, terwijl slechts weinig mannen ouder dan 115 jaar worden.

Het verlengen van de levensduur is een terugkerende obsessie geweest door de menselijke geschiedenis heen, van het geval Methusalem tot de vele voorbeelden van de langverwachte fonteinen van de eeuwige jeugd in de literatuur of de verloren paradijzen die gedroomd en afgebeeld worden in kunstwerken. Maar het is nooit mogelijk geweest om het te bereiken.

Tegenwoordig hebben sommige grote namen al hun hoop op de wetenschap gevestigd en financieren ze studies om de symptomen van veroudering te elimineren of een recept te vinden om mensen langer en jeugdiger te laten leven. De kern van biologie en evolutie blijft echter een lastige noot om te kraken.

Een recente studie heeft volgens de auteurs een duidelijk verband aangetoond tussen levensverwachting, hersengrootte en de werking van het immuunsysteem. De studie vergelijkt twee nauw verwante soorten, honden en katten, en concludeert dat katten langer leven dan honden omdat hun hersenen, ondanks hun gelijke grootte, groter zijn.

En daar stopten ze niet. In totaal hebben ze 46 soorten bestudeerd en beweren ze dat soorten met meer genen die verband houden met het immuunsysteem langer leven . Muizen leven bijvoorbeeld een paar jaar, terwijl molratten wel 20 jaar kunnen worden, iets wat ze toeschrijven aan hun genetica.

Maar is de oorzaak-gevolgrelatie echt zo duidelijk? Of is het gewoon toeval? Het klopt dat een sterk immuunsysteem geassocieerd kan worden met een langere levensduur, maar het wordt ook geassocieerd met een grotere kans op auto-immuunziekten. "Meer" is niet per se "beter", en dat weten we maar al te goed in de biologie.

In een poging onze levensduur te "bijschaven", is het vermogen van bepaalde reptielen en axolotls om hun staart en andere ledematen te regenereren, gedetailleerd bestudeerd. We hebben ook het vermogen van tardigraden, microscopisch kleine ongewervelden die bekend staan ​​als beerdiertjes, om uit te drogen en te herleven, nauwkeurig geanalyseerd. Maar mensen kunnen hun ledematen niet regenereren, en we lijken ook niet op de Trisolaranen in Het Drie-Body Probleem , die net als de tardigraden konden uitdrogen en rehydrateren. We zijn het product van een evolutie die ons bepaalde vaardigheden heeft gegeven, en millennia van levensduur horen daar niet bij , hoezeer we daar ook een hekel aan mogen hebben.

Studies zoals die welke onlangs aan het licht bracht wat de Groenlandse walvis tot het langstlevende zoogdier maakt, zijn evenmin relevant. Genetische verschillen ten opzichte van ons beïnvloeden onder andere DNA-herstel en bieden zelfs bescherming tegen bepaalde vormen van kanker. Maar een walvis is geen mens, en we kunnen zijn kenmerken niet op ons afschuiven.

Ondanks alles geloven sommigen dat we onze genen kunnen aanpassen om onze levensduur te verlengen. Experimenten met eenvoudige organismen zoals gist, wormen en vliegen hebben interessante resultaten opgeleverd, maar we vragen ons altijd af of dit voor ons haalbaar is.

Zonder verder in te gaan: een recent onderzoek toont aan dat het onvermogen om een ​​aminozuur, cysteïne, te synthetiseren, het gewicht van muizen vermindert en mogelijk hun levensduur verlengt. Maar kunnen we leven zonder cysteïne? Nee, aangezien dit aminozuur essentieel is voor veel functies en een tekort zeer ernstige symptomen veroorzaakt, waaronder neurologische aandoeningen.

Als we onze biologie of genen niet kunnen veranderen, hebben we altijd nog supplementen en medicijnen. Een recent onderzoek suggereert dat vitamine D, omega 3-vetzuren en lichaamsbeweging de biologische klok vertragen, wat leidt tot veroudering. Er zijn honderden andere artikelen van dit type te vinden die de voordelen van tientallen natuurlijke of kunstmatige stoffen bespreken.

Sommige mensen hebben zich vrijwillig aangemeld als laboratoriumratten om de levensduur van farmacopeeën te testen. Dit is het geval voor Bryan Johnson (zie bijgevoegde notitie). Het gepubliceerde leven van deze man is gebaseerd op een overvloed aan dagelijkse essays en analyses, veel fysieke activiteit, een sobere maaltijd die elke dag om 11.00 uur eindigt, en een kamervullende verzameling supplementen en stoffen die zogenaamd in verband worden gebracht met een lang leven. Daarbij komen nog bloedtransfusies van jongeren en gentherapieën om de expressie van genen te verhogen die zogenaamd hun fysieke conditie verbeteren.

Maar zal dit alles Bryan Johnsons leven daadwerkelijk verlengen? We weten het niet, zelfs hij kan het niet zeker weten. Natuurlijk, zelfs als het bewezen is dat het werkt, is dit hele systeem slechts binnen het bereik van een selecte groep: degenen die het zich kunnen veroorloven om jaarlijks 2 miljoen dollar uit te geven aan tests, zorg, dure en dubieuze therapieën en supplementen.

De lijst met de langstlevende mensen ter wereld vertelt ons dat er geen magische formules zijn voor een langere levensduur. Als er tot nu toe iets bewezen is, is het wel dat een langere levensduur samenhangt met een goede levenskwaliteit, het behouden van een hoog niveau van fysieke en sociale activiteit , en het "geluk" geboren te zijn met versies van onze genen die ons in staat stellen om zo effectief mogelijk met de complicaties van het leven om te gaan en moleculaire en cellulaire schade te beperken.

Misschien zijn sommigen zo geobsedeerd door een langere levensduur dat ze vergeten te leven. En de waarheid is dat het momenteel veel haalbaarder is om leven aan jaren toe te voegen dan jaren aan het leven. Honderden jaren leven druist in tegen onze biologie en evolutie. Dus voorlopig is het sciencefiction.

(*) Hoogleraar celbiologie, onderzoeker op het gebied van metabolisme, veroudering en immuun- en antioxidatieve systemen aan de Pablo de Olavide Universiteit.

(**) Het is een non-profitorganisatie die ideeën en academische kennis met het publiek wil delen. Dit artikel wordt hier gereproduceerd onder een Creative Commons-licentie.

Bryan Johnson is een 47-jarige techondernemer die zijn fortuin heeft geïnvesteerd in het terugdraaien van zijn biologische klok met een reeks veeleisende routines. In de Netflix-documentaire "Don't Die: The Man Who Wants to Live Forever " beschrijft Johnson zijn dagelijkse leven en de eenzaamheid die hij ervaart als gevolg van een radicale beslissing.

Hij voert meer dan 100 dagelijkse activiteiten uit, te beginnen met het wakker worden bij zonsopgang en zichzelf blootstellen aan een speciaal licht dat zonlicht simuleert om zijn lichaam het signaal te geven om te ontwaken. Dit wordt gevolgd door het meten van zijn lichaamstemperatuur, het stimuleren van zijn autonome zenuwstelsel via een elektrode in zijn oor, en het drinken van een groene smoothie met 54 supplementen. Zijn dieet is streng en gecontroleerd, met zijn laatste maaltijd om 11.00 uur. Hij ondergaat ook bestralingstherapie, haartherapie en andere behandelingen, die hij thuis krijgt, waar hij een kantoor heeft ingericht.

Johnsons bedoeling is om zijn lichaam ter beschikking te stellen zodat wetenschap en technologie de biologische leeftijd van een persoon kunnen minimaliseren. Sommige wetenschappers zijn het echter niet eens met zijn methodologie en beschouwen deze als onethisch en wetenschappelijk onhaalbaar.

Johnson heeft zijn persoonlijke project, dat hij Blueprint noemde, omgevormd tot een eigen bedrijf en is een biohacking influencer geworden. Hij heeft producten gelanceerd die de resultaten beloven die hij heeft gezien en heeft informatie over zijn proces gedeeld met andere miljardairs die geïnteresseerd zijn in een lang leven.

Naast het strikte regime waaronder hij leeft, onderwerpt Johnson zijn hele kring, inclusief zijn cliënten, aan overeenkomsten

vertrouwelijkheid om te voorkomen dat uw imago of project uitlekt, en om controle te houden over het hele verhaal.

Tot nu toe is Johnson erin geslaagd zijn biologische leeftijd met vijf jaar te verlagen en zijn doel is om de 120 jaar te overschrijden. Dat doel is alleen bereikt door Jeanne Calment, een Française die haar leven lang heeft geleefd.