Elísabet Benavent: 25 boeken, een Netflix-serie en een trouw publiek over de hele wereld

Toen de Valenciaanse Elísabet Benavent haar eerste boek schreef, had ze nooit verwacht dat ze er nog 24 zou schrijven en dat er meer dan 4,5 miljoen exemplaren van verkocht zouden worden. Haar Valeria- saga werd in 2020 op Netflix uitgebracht, waardoor de populariteit ervan wereldwijd toenam. Snob (Penguin Random House) is de roman die gepresenteerd wordt op de Boekenbeurs , aanstaande zaterdag 10 mei om 17.30 uur. in de José Hernández-kamer. Maar daarvoor sprak hij met Clarín .

–Hoe was het voor jou om een ​​mannelijke verteller te spelen?

–Nou, het was heel vreemd, echt waar, maar ik had een uitdaging met mezelf. Ik wilde dat elk nieuw boek iets nieuws zou zijn en niet de vorige zou herhalen. Met 25 boeken en 22 romans op mijn naam, is mijn grootste zorg namelijk dat ik mezelf niet herhaal. Ik geloof ook dat het de plicht van een schrijver is om dingen ongemakkelijk te maken, zodat hij niet zelfgenoegzaam wordt en kan blijven leren. Anders herhaal je een formule die goed voor je heeft gewerkt, en uiteindelijk is het meer van hetzelfde, alleen dan met andere namen. Zo heb ik Alejo ter wereld gebracht, die zelf ook een beetje een idioot is, maar wel een aardige idioot, een regelrechte snob. Ik dacht daarom dat als hij niet zou praten, de lezer hem misschien niet meer aardig zou vinden en hem niet meer zou willen leren kennen.

–Heel vreemd en soms helemaal verdwaald. Het duurde een tijdje voor ik zijn stem vond, maar toen ik hem eenmaal gevonden had, liet hij me niet meer los. Ik heb veel aan mijn vrienden moeten vragen, maar ik heb vanaf het begin altijd gedacht dat het geloofwaardig moest zijn, ook al was het niet realistisch. Dat is een van de dingen die ik zo leuk vind aan dit genre, het laat ons ook dromen. Misschien bestaat dit type man helemaal niet, en als hij wel bestaat, dan heeft hij niet zo'n dramatische ontwikkeling, maar in de roman is dat wel het geval.

– Kunt u toelichten wat u bedoelt met wat aannemelijk en wat realistisch is?

–Voor mij is de liefdesroman, althans vanuit het perspectief waarin ik schrijf, diep doordrongen van de realiteit en is hij referentieel: we zoeken onszelf in de tekst, we zoeken onze vrienden, onze eigen angsten, onze aspiraties. Maar het stelt ons ook in staat om ambitieus te zijn, om te dromen over wie we willen zijn, wat we in de toekomst zullen doen, wie we zullen zijn.

–Velen willen net als Valeria zijn, nietwaar?

–Ik schrijf personages die een mix zijn van wie ik ben en wie ik zou willen zijn.

–En wat heb jij met Valeria?

–Toen ik Valeria schreef, had ik nog nooit een boek gepubliceerd. Ik kende de uitgeversmarkt niet en wist niet hoe het werkte. Ik besloot een roman te schrijven over iemand die op het punt stond haar tweede roman te publiceren. Ik verlangde ernaar de problemen te hebben die Valeria had.

–En hoe was jouw jeugd? Was het ook in een stad met een zee?

–Ja, ik kom uit Valencia, een mediterrane stad. Wij Valencianen moeten dicht bij de zee wonen, maar het kan wel zes maanden duren voordat we de zee zien. Het is één van onze tegenstrijdigheden. Ik kom uit een arbeidersgezin, ik ben de jongste zus, mijn oudste zus is 6,5 jaar ouder dan ik. Mijn moeder is huisvrouw en mijn vader had verschillende banen. Bij ons thuis werden boeken als een geschenk beschouwd. Lezen werd thuis nooit verplicht. Lezen was een keuze, en een gelukkige keuze. Boeken werden als geschenk gegeven; daar was geen sprake van oplegging. Mijn zus was al van kleins af aan een echte lezer en zij heeft mij de liefde voor lezen bijgebracht. Toen ik ongeveer 13 was, vond ik thuis een boek van Isabel Allende en kon ik niet meer stoppen met lezen.

–Het Huis der Geesten : Ik heb het, denk ik, wel vier keer herlezen en elke keer vind ik het mooier.

–En wat heb je nog meer gelezen?

–Ik vertrouwde enorm op de aanbevelingen van mijn zus. Toen mijn zus 19 was, vond ik het vervelend om een ​​zusje te hebben. Hij zei dan vaak tegen mij: ‘Lees wat er in je kamer ligt’ (vroeger was dat zijn kamer) en dan las ik. Ik hield erg van korte verhalenboeken en avonturenromans, en later begon ik horrorromans leuk te vinden. Ik las alles wat ik te pakken kon krijgen, maar thuis gingen we ook niet bepaald gierig met geld om.

–Hou je van Mariana Enríquez?

–Ik hou van Mariana Enríquez, ik heb alles van haar gelezen. Ik vind het fascinerend hoe hij terreur integreert in het dagelijks leven. Dat vind ik nog het meest angstaanjagend. En de kosmos van haar literatuur, denk ik, heeft een taal die haar geesten heel herkenbaar maakt: je weet dat je Mariana Enríquez leest, zelfs als je de omslag van het boek niet ziet.

–En wat betreft de Valeria-serie, waarvan het vierde seizoen in première ging, hoe was het toen ze je vroegen of ze jouw boeken konden verfilmen voor de Netflix-serie?

– Nou ja, op dat moment ervaar je het met vreugde, maar ook met voorzichtigheid. Je probeert je hoop te temperen totdat het contract getekend is, en dan slaat je fantasie op hol. Het eerste seizoen was moeilijk voor mij, omdat ik het personage los moest laten; Ik moest begrijpen dat Netflix een openere verfilming voorstelde. In het tweede seizoen is er al een duidelijke wens om terug te keren naar het origineel. Ik word dan onderdeel van de uitvoerende productie en moet gaan leren wat het betekent om een ​​uitvoerend producent te zijn. Ik heb het geluk gehad om van shot tot shot nauw samen te kunnen werken met het productiebedrijf. Zij hebben altijd goed geluisterd naar mijn leerproces en deelname, en daar ben ik heel dankbaar voor. Het heeft veel deuren voor mij geopend.

– Hoe is je relatie met de acteurs en actrices?

–Het is prachtig, ze zijn allemaal prachtig. Er gebeurt ook iets met mij en dat is dat ik niet meer aan mijn personages kan denken zonder aan hen te denken. Voor mij zal Valeria altijd het gezicht van Diana Gómez hebben, Víctor zal altijd Maxi Iglesias zijn en hetzelfde geldt voor de andere meisjes: Paula Amalia, Teresa Riu en Sima. Het was heel moeilijk; Je moet het altijd als een uitdaging benaderen, want het is heel moeilijk om de collectieve verbeelding te bereiken en het is vrijwel onmogelijk om een ​​compromis te bereiken waar iedereen tevreden mee is. Maar we hoopten dat ze de serie leuk zouden vinden als ze hem eenmaal zagen. Ja, Lola is ook geweldig. Ja, dat is geweldig. Er zijn inmiddels zeven jaar verstreken sinds de start van de pre-productie en het moment dat we Valera eindelijk naar bed konden brengen. We zullen haar missen, maar deze afsluiting was ook nodig en er staan ​​nieuwe dingen op stapel.

–Terugkerend naar Alejo, de hoofdpersoon van Esnob , denk je dat hij een generatie jongeren vertegenwoordigt die het moeilijk vindt zich een toekomst voor te stellen?

–Ja, het probleem van Alejo is dat hij moeite heeft zich zijn eigen toekomst voor te stellen en daarom projecteert hij zichzelf op het verleden van zijn vader. Hij denkt dus na over hoe hij hetzelfde succes kan behalen als hij: hij denkt: ik moet trouwen, kinderen krijgen, een hond, een villa, partner worden in het bedrijf voordat ik 40 ben. Maar natuurlijk speelt zijn ego hem ook in de kaart en dat is het eerste dominosteentje dat valt en op de een of andere manier leidt tot zijn ontslag. Zijn vriendin verlaat hem, zijn ouders zeggen dat ze genoeg van je hebben, dat je verwend bent en hij deelt een appartement met zijn 20-jarige tweelingbroers, in een appartement dat een echte varkensstal is. Hij solliciteert naar banen die hij beneden zijn niveau vindt en het is een klap in het gezicht van de realiteit om hem op zijn plaats te zetten. Wij zijn een generatie, of dat voelde ik tenminste, die de universiteit als verloren achterliet, zonder te weten welke kant ze op moesten; Ik denk dat je op je 18e heel belangrijke beslissingen neemt, zoals de richting van je leven, en het lijkt me nog heel vroeg om te kiezen voor een opleiding die je voor het leven tekent. En in het geval van Alejo wordt daaraan toegevoegd dat hij een snob is, die vindt dat hij bepaalde dingen verdient en die de mentaliteit van een echte Wall Street-haai heeft (wat niet zo is) en die denkt dat hij anderen de loef af kan steken.

–Heb je Alejos ooit in je leven ontmoet?

–Ik werkte op kantoor bij een multinational, en er waren heel veel mensen om me heen, met hun op maat gemaakte pakken, met hun vader die hen de sleutels van hun eerste auto had gegeven, heel los van de realiteit. Ik kom uit een totaal andere realiteit, maar iedereen bewandelt zijn eigen pad en het belangrijkste is dat je je leven leeft zoals jij dat wilt, zolang je er anderen maar niet mee lastigvalt.

–Wat voelt en denkt u over de wereld van vandaag?

–Ik denk dat we in het informatietijdperk, waarin we voortdurend hyperverbonden zijn, in een zeer eenzame tijd leven.

– Bent u zich ervan bewust dat uw boeken een geweldige aanvulling zijn voor uw lezers?

–Nou ja, ze begeleiden mij ook tijdens het hele proces, dus ik denk dat het een wederkerige relatie is. Maar ik ben ook een beetje bang voor de verantwoordelijkheid, vooral als iemand heel jong een van mijn boeken koopt. Ik hoop dat mijn boeken een positief gevoel achterlaten, dat ze aandacht besteden aan hun mentale gezondheid, dat ze begrijpen dat niemand verandert voor de liefde, dat je altijd jezelf moet zijn, dat je vrienden de liefde van je leven zijn en dat ze er altijd voor je zullen zijn, maar bovenal dat je van jezelf moet houden en empathie moet hebben voor anderen.

–En waar werk je nu aan?

–Ik heb zojuist een manuscript ingeleverd en we zitten nu in de redactiefase. In tegenstelling tot veel van mijn collega's is dit mijn favoriete onderdeel, omdat ik mezelf al heb bewezen dat ik een boek nog een keer kan uitlezen. Ik denk dan: wauw, wat fijn.

–En kun je ons vertellen waar het boek over gaat?

– Nou, ik kan wel zeggen dat het wederom een ​​vrouwelijke vertelstem is, dat het zich afspeelt in de filmwereld en niet in Madrid. Het is de eerste roman die zich buiten Madrid afspeelt.

–Wat zijn uw verwachtingen van de Boekenbeurs?

–De laatste keer dat ik hier was, was ik enorm onder de indruk. Ik kijk ernaar uit om het weer te zien en wil graag de lezers ontmoeten die ik al ken sinds ik er voor het eerst was, in 2016.

–Toen u begon met schrijven, had u toen verwacht dat u de grenzen van Spanje zou oversteken en Amerika zou bereiken?

–Ik had er geen idee van dat ze mij in Spanje zouden uitgeven, dus nee, nee hoor. En toen ik het uiteindelijk in Spanje publiceerde, dacht ik dat het maar één boek zou blijven en dat ik er geen tweede meer zou uitbrengen. Het is alweer een tijdje geleden dat iets mijn verwachtingen heeft overtroffen. Het is zelfs eng om het vliegtuig te pakken en hierheen te komen, omdat het zoiets groots is dat ik me nooit had kunnen voorstellen.

Elisabet Benavent zal morgen om 17.30 uur haar volledige oeuvre bespreken. in de José Hernández-zaal op de boekenbeurs.