Hélène Médigue'nin "Pierrot İçin Bir Yer" adlı eseri: "Filmim, insanları birleştiren bağa dayanıyor"

45 yaşındaki otistik Pierrot, bir huzurevinde yaşıyor. Ona onurlu bir hayat sunmaya kararlı olan kız kardeşi Camille, onu yanına alır ve farklılıklarına uygun bir yer bulmak için yola çıkar. Yol uzun, ancak herkesin kendine yer bulacağı yeni bir hayatın vaadi. Bu, oyuncu, yazar ve yönetmen Hélène Médigue'nin yönettiği uzun metrajlı filmin özeti. Kardeşi otistik olan Médigue, 2019'da otistik yetişkinleri ağırlamayı amaçlayan Les Maisons de Vincent derneğini kurarak kendini bu davaya adadı. İlk huzurevi 2021'de Mers-les-Bains'de açıldı. Aynı yıl, Ulusal Liyakat Nişanı Şövalyesi unvanına layık görüldü. Röportaj.

Sanıldığının aksine bu bir otizm filmi değil...

Kesinlikle. Bu konu hakkında bir film yapmak istemiyordum. İlk filmimde bu temaları ele almıştım, ayrıca 15 yıl önce Flammarion ile Entre deux vies adlı bir hikaye yayınlamıştım. Les Maisons de Vincent derneğinin kurucusuyum... Başka bir şeye geçmek istiyordum. Filmin teması bakıcılar. Ve daha da ileri gidiyor: Bağlantı ve farklılık hakkında konuşan bir film yapmak istiyordum. Bağlantı, bizi buluşturan, omuz omuza olmamızı, birbirimizi tanımamızı ve birbirimize yardım etmemizi sağlayan şeydir. Nihayetinde hepimizi motive eden şeydir. Bu bağlantının sınırları sorusu da gündeme geliyor: Ne zaman bağlılığımızdan kurtuluruz?

Kişisel hayatınızdan ilham aldınız mı?

Filmin gösterdiği şeyi aslında otistik kardeşimle yaşadım. Öte yandan, Pierrot karakterinin kardeşim Vincent'ın kişiliğiyle hiçbir ilgisi yok. Kardeşim bana gerçeğini getirdi ve bu, dünyaya bakış açımı ve işime yaklaşımımı şekillendirdi. Farklı bir adamın hayata dönüşüyle ​​kurulan bağ etrafında bir hikâye yaratmak istedim.

İki başrol oyuncusunu nasıl seçtiniz?

Benim gözümde, Fransa'da Pierrot rolünü oynayabilecek tek bir oyuncu vardı: Grégory Gadebois. Duyusallığı, zamansallığı, çocukluk unsurlarını mükemmel bir şekilde yansıtıyor: Göstermek istediğim tek şey buydu. Organik bir oyuncu. Camille'i canlandıran Marie Gillain ile daha önce Les Choses Simples'da birlikte oynamışlardı. Marie beni çok mutlu etti, gerçek bir oyuncu ve Tanrı bilir, oyuncularımla pek de rahat değilimdir! Onlardan kolay olmayan bir dizi durumdan geçmelerini istedim, gerçekten kendilerini bırakmalarını gerektirdi.

Bu uzun metrajlı filmde müzik önemli bir rol oynuyor... Sembolik mi?

Film oldukça müzikal, hikayeyi vurgulayan "Pierrot'nun Şarkısı"nı senaryonun başından itibaren bütünleştiriyor. Geçiciliği simgeleyen Julien Clerc'in "Ce n'est rien" şarkısını seçtim. Her şey geçer... Hepimiz gölge ve ışıktan geçeriz. Benim için bu şarkı bariz bir seçimdi, Pierrot'nun dertlerinin istilasına uğradığı anda ona terapi gibi geliyor. Ayrıca bizi bir araya getiren, kolektif hafızamızı harekete geçiren bir şarkı seçmek istedim.

Ne mesaj vermeye çalıştınız?

Filmi otizme, kendi hikâyeme veya engelliliğe indirgemek istemedim. Aksine, farklılık deneyiminin toplumumuzun evrimiyle nasıl bağlantılı olduğunu ele almak istedim: bakıcıların zihinsel yükü, dayanışma, anlam bulmak için uyarlanmış çözümler üretmenin güçlü arayışı ve her bireyin yeri. Bakıcıların günlük yaşamlarını vurgulamak ve karakterlerimin kendi zamanlarında yaşarken yaşadıkları zorlukları nasıl aktaracağımı anlatmak istedim. Amacım buydu.

> Hélène Medigue tarafından. Stéphane Cabel ile, Marie Gillain, Grégory Gadebois, Patrick Mille ile... 1h39. Dramatik komedi. Görüşümüz: 4/5.