Przesadny list do Hidrogenesse

Skromność to narzędzie, a kiedy piszesz film, w którym miłość i ból szaleją, musisz obawiać się, że efekt zostanie zdławiony sentymentalizmem. Uspokajała mnie świadomość, że miłość i ból będą dzielić przestrzeń z tajemnicą z innych światów , ze strachem przed widokiem ulicy zablokowanej przez brak informacji i pragnieniem (to ważne) powrotu do nudnej normalności z ukochaną osobą, zamiast pragnienia ponownego przeżycia miesiąca miodowego. Uspokajała mnie również świadomość, że podczas pierwszej sceny, gdzie ideał rutyny pary został zrealizowany w formie spaceru po centrum miasta, leciał „The Kiss ” Hidrogenesse . Piosenka, której tekstu nie mogłem sobie przyswoić (to inwokacja do zmarłego Alana Turinga ), ale która zawsze wydawała mi się przepełniona emocjami, nie podążając żadną ze ścieżek piosenek miłosnych, a raczej w formie elektronicznego zaklęcia rzucanego na pewien niebiański skarbiec.

Skromność jest przeszkodą i chociaż Genís Segarra i Carlos Ballesteros wydawali mi się nieosiągalni przez tyle lat pod wieloma względami, jestem tak szczęśliwy, że odważyłem się poprosić ich o coś więcej niż piosenkę, o to, by wypełnili cały film tą samą delikatnością i poczuciem piękna, a tym samym nagle uwolnili mnie od wszelkich przekleństw, które zagrażają tradycyjnym ścieżkom dźwiękowym. Ponieważ są fetyszem, miałem też czelność poprosić ich, by stali się obiektem w filmie i zagrali dla nas wszystkich (osób obecnych na planie i fikcyjnych postaci) Escolta la tempesta , kolejną cudowną piosenkę, z której tym razem mogłem ukraść tekst, przekształcając go, bez zmiany przecinka, w znaczną część tego, co chcieliśmy przekazać tym filmem.

Skromność innych jest tajemnicą i pewnego dnia otrzymałem cudowną wiadomość, że Beatrice Grannó , włoska piosenkarka, która, jak się okazuje, gra w Daniela Forever , i Hidrogenesse mieli spotkać się pewnego popołudnia w Rzymie, aby nagrać wersję tej samej piosenki jako piosenkę zamykającą film i album ze ścieżką dźwiękową, który właśnie wydali w swojej wytwórni płytowej Austrohúngaro. Rezultatem jest piękna osobista zemsta. Gdybym chciał uczynić tę piosenkę swoją, to teraz jest to ta, która na zawsze przejęła moją własność. Wspomnienia wszystkich radości i wszystkich niepewności, które ten film mi przyniósł. Całej miłości i smutku, które go zainspirowały i przesiąkły. Nigdy jej nie posłucham bez ugodzenia mnie w pół ciała dumą i przyjemnością współpracy z Carlosem i Genísem . I odrętwieniem z powodu dania mi miejsca w ich historii, która od dawna jest legendarna.