Fabiana Ricagno: „Mogłam napisać tę książkę dzięki życiu, jakie miałam”.

W „Que quede entre nosotros ” (Metrópolis Libros) Fabiana Ricagno otwiera drzwi swojej pamięci , aby opowiedzieć intymną i wzruszającą prozą proces pożegnania się z ojcem. Książka zaczyna się od sceny bólu i nieobecnej obecności , ale rozwija się jak podróż w czasie, odtwarzając jej dzieciństwo w Martínez, jej młodość i jej dorosłe życie, przeplatając się z napięciami, więzami i rodzinnym milczeniem, które naznaczyły jej życie. Jest to osobista relacja , która bez intencji rekonstruuje również Argentynę ostatnich dekad poprzez codzienne życie.

Przedsiębiorca, prawnik, działaczka na rzecz równości i projektantka , Ricagno niespodziewanie zwraca się w stronę literatury, pisząc swoją pierwszą książkę, napisaną z potrzeby zachowania pamięci i odparcia zapomnienia. Postać jej niani, kobiecy świat dzieciństwa, przyjaźnie, sprzeczności rodzinne i puls lat 60., 70. i 80. kształtują dzieło przesiąknięte człowieczeństwem . Jej głos, głos dziecka, które obserwuje i czuje, jest emocjonalnym punktem zaczepienia dla narracji, która odważa się nazwać to, co zostało uciszone.

„Fafi” określa siebie jako „ciekawską i wędrującą porteñę ”. Studiowała prawo i nauki polityczne, a w 2009 r. założyła Telteco, wiodącą firmę świadczącą usługi konsultingowe i wdrożeniowe w zakresie wdrażania i łączności telekomunikacyjnej, dostarczania sprzętu technologicznego i logistyki. W 2018 r. założyła organizację Pollera Pantalón , aby promować udział kobiet w przestrzeniach decyzyjnych w sektorze prywatnym i publicznym. W 2020 r. uruchomiła we Włoszech swoją markę obuwia Ricagno, oferującą luksusowe projekty na rynek międzynarodowy. W 2024 r. została mianowana prezesem stowarzyszenia Yad Vashem Argentina. „Que quede entre nosotros” (Niech to pozostanie między nami) to jej pierwsza opublikowana książka.

– Skąd wziął się pomysł na książkę?

Pisanie było pierwszym sposobem, w jaki udało mi się oprzeć temu, co niewypowiedziane, by nie stało się nieprzeżyte i ostatecznie utracone. Językiem, przez który historia płynęła najbardziej szczerze, był głos mojego dziecka, ponieważ bezpośrednio wyrażał moje wspomnienia. Następnie wyobraziłam sobie nić łączącą pożegnanie mojego ojca z moim dzieciństwem i tak powstała fabuła książki: narracja, która koncentruje magię mojego życia wokół egzorcyzmów klątwy, która naznaczyła moją rodzinę. Książka została skonstruowana z przekonaniem o pokonaniu zapomnienia i upewnieniu się, że historia mnie nie opuści. Wiele lat temu narodziła się we mnie zasadnicza potrzeba, by dać głos bohaterom tej historii, czasami uciszanym, by uniknąć bolesnych etykietek. Publikacja jest zamknięciem tego rozdziału; każdemu jego imienia.

– W pewnym sensie jest to opowieść o życiu codziennym w latach 60., 70., 80. i 90. Jak skonstruowałeś to życie codzienne?

– Dokładnie, z codzienności. Każda dekada była głęboko naznaczona symbolami politycznymi, ideami i modelami ekonomicznymi, które przekładały się na doświadczenia reprezentowane w typach przedsiębiorstw, zwyczajach konsumenckich i miejscach spotkań. Przemierzałem swoje życie przez fizyczne przestrzenie moich dni w każdej epoce. Nie tylko pod względem miejsc zainteresowania, dzielnic i miast, ale szczególnie z perspektywy mojego własnego wieku. Od młodego dzieciństwa objętego ochronnym środowiskiem domu, rodziny, szkoły, przyjaciół, spacerów i zakupów w republice Martínez, do nagiej dojrzałości w ośrodkach medycznych AMBA (Kraj Basków), gdzie życie zanika w sanatoriach z infrastrukturą high-tech, lekarzami wszystkich specjalności i nieznanymi głosami w każdym kącie.

– Jak udało Ci się stworzyć tak żywą historię?

– Udało mi się napisać tę książkę dzięki życiu, jakie miałem, w tym powolnemu pożegnaniu z ojcem i nagłemu odejściu matki, która była mentorką mojej wytrwałości. Musiałem pisać, to było niezbędne, aby ich objąć, powiedzieć im, że nadal są ze mną i zostawić tak wiele doświadczeń i lekcji w formie drukowanej jako sposób przekazania ich spuścizny. Tym samym chcę wam powiedzieć, że historia żyje we mnie. Prawdziwym wyzwaniem było znalezienie słów, które wiernie ją wyrażą. Niektórzy ludzie prawdopodobnie myślą, że łatwiej jest skonstruować historię, która nie jest czystą fikcją. W moim przypadku było zupełnie odwrotnie; opowiedzenie historii, która nie jest historią, z udziałem tak wielu postaci, które tak bardzo szanuję, oznaczało wymaganie bardzo wysokich standardów staranności i kreatywności, aby osiągnąć angażujące, wysokiej jakości dzieło literackie, które dorównało swoim bohaterom.

– Niania również odgrywa podstawową rolę.

– Tak, Irma jest znaczącą postacią. I jest prawdziwa pod każdym względem: rzeczywistość i fikcja w utworze literackim, a także dwie strony, które współistnieją u większości osób, z którymi regularnie się utożsamiamy. Oprócz tego, że jest centralną postacią fabuły, Irma doskonale reprezentuje głos, który opowiada tę historię: głos dziewczyny, która dostrzegła w niej wersję Julie Andrews z Santiago z Dźwięków muzyki, tę samą fryzurę, choć czarną. Prowadziła grupę dzieci z sąsiedztwa w Martínez, podnosząc spódnice ich wzorzystych sukienek, śpiewając i biegając... dała z siebie wszystko. Dzisiaj, jako dorosła, widzę osobę, która wyładowała swoją urazę na rodzinie, która ją przyjęła, i czarownicę, która dała mi piękną postać do tej książki.

– Przyjaciele z dzieciństwa to zupełnie inna historia, prawda?

– Nadal mam kilka, a my nadal pamiętamy te bardzo wyjątkowe miejsca, w których kiedyś się bawiliśmy. Mogliśmy zrobić więcej niż tylko rozdział o innych. Życie dało mi bogate dzieciństwo, które pozwoliło mi widzieć tylko wspaniałe rzeczy w moich przyjaciołach. Potem nadeszła Irma, okres dojrzewania i niewygodne prawdy o niektórych dziewczynach, które były częścią mojego wewnętrznego kręgu. Ale pozwólcie mi uratować te małe diabły; potrzebują makijażu, aby zabłysnąć w mojej następnej książce.

Niech to zostanie między nami , autor: Fafi Ricagno (Metrópolis Libros).