Dlaczego Marissa Bode z Wicked skrytykowała Met Gali za brak inkluzywności osób niepełnosprawnych? Jej wiadomość do Met Gali ujawniona

Marissa Bode, pionierska aktorka grająca Nessarose w filmowej adaptacji powieści Wicked, wypowiedziała się krytycznie na temat Met Gali, która wciąż nie uwzględnia osób niepełnosprawnych.

Jako pierwsza osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim, która wcieliła się w rolę siostry Elphaby, Bode wykorzystuje swoją pozycję nie tylko do podkreślenia swojej reprezentatywności, ale także do wywierania nacisków na rzecz istotnych zmian w branży mody i rozrywki.

Jej przesłanie podkreśla, że ​​nawet po latach działań na rzecz osób niepełnosprawnych, osoby te wciąż są pomijane w tak ważnych wydarzeniach jak Met Gala i nie pojawiają się regularnie w mediach ani w modzie.

Poglądy Marissy Bode na kwestię inkluzywności osób niepełnosprawnych na Met Gali

W mediach społecznościowych, zwłaszcza na TikToku, Marissa Bode wyraziła swoje rozczarowanie brakiem niepełnosprawnych uczestników Met Gali, wydarzenia, które jest uważnie obserwowane ze względu na modę i gwiazdy. Wyraźnie dała do zrozumienia, że ​​dostępność powinna być czymś więcej niż tylko estetyką — jak sprawienie, aby schody wyglądały dobrze — i powinna być podstawową częścią planowania każdego wydarzenia.

Bode zwrócił się do organizatorów, aby zapraszali większą liczbę gości niepełnosprawnych, a nie tylko symbolicznie, podkreślając, że osoby niepełnosprawne często spotykają się na co dzień i powinny być stale reprezentowane, a nie tylko pojawiać się sporadycznie lub wyróżniać się w specjalnych kategoriach.

@marissa_edob Aariana Phillip, @Jillian Mercado, @Lauren „Lolo” Spencer, żeby wymienić baaardzo MAŁO, kto jest bardziej niż wykwalifikowany, żeby być obecnym. Osoby niepełnosprawne wszelkiego rodzaju powinny zostać zaproszone. Zaproś więcej niż jedną z nas! Jesteśmy czymś więcej niż tylko czymś, co można wykreślić z listy różnorodności. Należymy do mody! #metgala #disabledfashion ♬ oryginalny dźwięk – Marissa

Podkreśliła, że ​​osoby niepełnosprawne nie szukają zbawicieli; chcą, aby ich głosy były słyszane, szanowane i angażowane we wszystkie aspekty kulturowe i społeczne. Bode wezwała również osoby bez niepełnosprawności i osoby z branży do podjęcia działań i „wykonania pracy”, aby stworzyć środowiska, które są dostępne i przyjazne. Obejmuje to kwestionowanie, dlaczego wydarzenia takie jak Met Gala i branża rozrywkowa jako całość mają tak małą reprezentację osób niepełnosprawnych, i wykorzystanie ich wpływu do napędzania prawdziwych zmian.

Znaczenie reprezentacji i dostępności w rozrywce

Własne doświadczenia Bodego na planie Wicked pokazują, jak inkluzywność może rozkwitnąć dzięki prawdziwemu zaangażowaniu. Zespół produkcyjny, na czele którego stał reżyser Jon M. Chu, podjął skoordynowany wysiłek, aby stworzyć dostępną atmosferę, w tym koordynatora ds. niepełnosprawności, który przewidywał i rozwiązywał potencjalne przeszkody przed rozpoczęciem zdjęć.

Dzięki temu wsparciu Bode mogła skupić się na występie bez konieczności pokonywania typowych przeszkód związanych z dostępnością, udowadniając, że dzięki przemyślanemu planowaniu i świadomości niepełnosprawni artyści mogą odnieść sukces w produkcjach głównego nurtu.

Jednak Bode zauważył, że sama reprezentacja nie wystarczy. Poza byciem widocznym, potrzebny jest zbiorowy wysiłek, aby uczynić przestrzenie dostępnymi i edukować zarówno osoby niepełnosprawne, jak i pełnosprawnych na temat niepełnosprawności od najmłodszych lat. To kompleksowe podejście jest kluczowe dla przełamania ableizmu i zachęcania do prawdziwej inkluzywności w społeczeństwie.

Czego Met Gala i przemysł modowy mogą się nauczyć

Met Gala, często postrzegana jako szczyt mody i wpływu kulturowego, ma potencjał, aby ustanowić standard inkluzywności niepełnosprawności. Wezwanie do działania Bodego przypomina nam, że inkluzywność nie polega tylko na zaznaczaniu pól różnorodności; wymaga fundamentalnego przemyślenia sposobu funkcjonowania wydarzeń i branż, aby upewnić się, że każdy czuje się częścią grupy.

Wymaga to proaktywnego podejścia, dostępności miejsc i zaangażowania w regularne, a nie tylko okazjonalne uwzględnianie głosów wielu niepełnosprawnych.