Trzykrotnie nominowana do Oscara Diane Ladd zmarła w wieku 89 lat

Diane Ladd, trzykrotnie nominowana do Oscara, znana z ról tak różnorodnych, jak bezczelna kelnerka w filmie Alicja już tu nie mieszka, czy intrygantka w filmie Dzikość serca , zmarła w wieku 89 lat.

O śmierci Ladd poinformowała w poniedziałek jej córka Laura Dern, która wydała oświadczenie, w którym poinformowała, że ​​jej matka i okazjonalna koleżanka z planu zmarła w swoim domu w Ojai w Kalifornii, a Dern była u jej boku.

Dern, która nazwała Ladd swoją „niesamowitą bohaterką” i „niezwykłym darem matki”, nie podała od razu przyczyny zgonu.

„Była najwspanialszą córką, matką, babcią, aktorką, artystką i empatyczną osobą, jaką mogły stworzyć tylko sny” – napisał Dern. „Mieliśmy szczęście, że ją mamy. Teraz lata ze swoimi aniołami”.

Życie w sztuce

Utalentowana komik i aktorka dramatyczna, Ladd miała długą karierę w telewizji i na scenie, zanim przebiła się jako aktorka filmowa w filmie Martina Scorsese z 1974 roku „Alicja już tu nie mieszka” . Za rolę zjadliwej, szczerej Flo otrzymała nominację do Oscara za rolę drugoplanową, a w kolejnych dekadach wystąpiła w dziesiątkach filmów.

Wśród jej licznych osiągnięć znalazły się Chinatown , Barwy kampanii oraz dwa inne filmy, za które otrzymała nominacje do nagrody za najlepszą rolę drugoplanową: Dzikość serca i Rambling Rose , w których partnerowała swojej córce.

Kontynuowała także pracę w telewizji, występując między innymi w serialach ER , Touched by Angel i Alice , będącym spin-offem Alice Doesn't Live Here Anymore .

Ze względu na małżeństwo i więzy krwi, Ladd była związana ze sztuką. Tennessee Williams był kuzynem drugiego stopnia, a jej pierwszy mąż, Bruce Dern, ojciec Laury, sam był nominowany do Oscara. Ladd i Laura Dern osiągnęli rzadkie osiągnięcie, jakim jest nominacja matki i córki za rolę w filmie „Rambling Rose” .

Urodzona w Laurel w stanie Missisipi, Ladd najwyraźniej była skazana na wyróżnienie. W swoich wspomnieniach z 2006 roku, zatytułowanych „Spiraling Through the School of Life” , wspominała, jak jej prababcia powiedziała jej, że pewnego dnia stanie „przed ekranem” i będzie „rządzić” własną publicznością.

W połowie lat 70. przeżyła już na tyle dobrze swój los, że mogła powiedzieć dziennikowi „New York Times”, że nie odmawia sobie już prawa do nazywania siebie wielką.

„Teraz tego nie mówię” – powiedziała. „Potrafię śpiewać Szekspira, Ibsena, z akcentem angielskim, irlandzkim, bez akcentu, stać na głowie, stepować, śpiewać, wyglądać na 17 albo 70 lat”.