Stary sklep ogólnospożywczy, cegielnie i historia wiejskiego tramwaju konnego

„Murarz”, „garncarz” lub „piekarz”. Każda z tych nazw idealnie pasuje do Cucullú , podkreślając głęboko zakorzenioną tradycję tutejszych cegielni , rzemieślniczej produkcji, która swój rozkwit przeżyła w drugiej połowie XX wieku, kiedy rozpalano tam ognie w 50 fabrykach.

Mimo że miasto przechodziło kolejne kryzysy, płomienie nigdy nie wygasły całkowicie i do dziś najbardziej reprezentatywnym przykładem produkcji w mieście są stosy cegieł ułożonych w piramidy, suszące się na świeżym powietrzu.

Kolumny dymu unoszące się nad wiejskim otoczeniem zdają się przyciągać wjazd do tej części dzielnicy San Andrés de Giles przez ulicę 9 de Julio.

Od trasy nr 7 czterokilometrowy odcinek jedynej utwardzonej drogi prowadzi wprost do rodzącego się potencjału kulinarnego tego regionu, który rozkwita u stóp białej wieży kaplicy Santa Teresita del Niño Jesús, zbudowanej w 1960 roku i odrestaurowanej w zeszłym roku.

Z jednej strony, z opalanego drewnem pieca piekarni Santa Teresita unoszą się aromaty wiejskiego pieczywa, placków z czarnej lub wieprzowej skórki, empanad z ciasta francuskiego w wersji słodkiej i wytrawnej, rogalików i krojonych ciasteczek.

Centralną część lokalnej historii stanowi firma prowadzona przez Silvię Rossi, którą jej rodzice, Mabel Freggiano i Julio César Rossi (burmistrz San Andrés de Giles w latach 1983–1987 i radny przez osiem lat) otworzyli w 1967 r., w szczytowym okresie rozkwitu przemysłu cegielnianego.

Lokalizacja piekarni zawsze była punktem orientacyjnym dla mieszkańców i podróżnych , którzy podróżowali pierwotną trasą Route 7.

Na długo zanim urzekające aromaty piekarni wypełniły atmosferę Cucullú, na tym samym rogu działały kolejno oddział Automobile Club, stacja benzynowa Texaco i dworzec autobusowy.

Spośród specjalności cukierniczych Santa Teresita wyróżniają się także ciasteczka Corrientes i chipá, przygotowywane przez braci López. To wyraźny znak obecności osadników z Litoral, Santiago del Estero i Boliwii, którzy przy okazji formowali cegły z mieszanki pokruszonej gliny, słomy, obornika i skóry bydlęcej wokół suszarni.

Pozostałości najświetniejszego okresu w Cucullú przetrwały próbę czasu , a także budowę nieczynnej stacji , która stała się początkiem urbanizacji, zapoczątkowanej w 1847 roku, po otrzymaniu w odpowiednim momencie darowizny ziemi od baskijskiego kupca Juana Simóna de Cucullú.

Pierwszy przystanek na trasie tramwaju wiejskiego , pojedynczy powóz konny łączący Chacaritę z San Andrés de Giles , powstał w 1887 roku.

Później zastąpiono go konwojem ciągniętym przez lokomotywę parową , co umożliwiło szybszy przejazd koleją Urquiza. Połączenie pasażerskie z Lacroze do Rojas działało do 1993 r., co oznaczało spadek zainteresowania, który ostatecznie urzeczywistnił się w 1998 r., kiedy to przyjechał ostatni pociąg towarowy.

Skromne, popularne święto, które zaczęli wspólnie świętować sąsiedzi, gdy tylko zauważyli nadjeżdżający pociąg, powtarza się co roku w listopadzie od 2006 r., kiedy obchodzone jest święto Fiesta del Hornero i Cucullú , Pueblo Alfarero.

Podczas tych wydarzeń, na które z niecierpliwością czeka się przez cały rok, zwiedzający uczą się doceniać pracę ciężko pracujących pracowników pieca, których honoruje się pomnikiem przedstawiającym murarza z jego typową trójkątną taczką na placu Plaza del Hornero w dzielnicy Itatí.

Po jednej stronie głównej ulicy Rodolfo „Fito” Gallo przywołuje świetlaną przeszłość sklepu wielobranżowego Bar Casa Gallo .

W 2018 roku przekształcił go w wiejską restaurację , mając nadzieję, że jego goście będą zachwyceni niepowtarzalnym smakiem empanad przygotowywanych w glinianym piecu, smażonego ryżu, grzybów i mięsa, steka z polędwicy wołowej ze smażonymi ziemniakami i jajkami, gulaszu z soczewicy i steka wieprzowego. Najlepsze wersje potraw regionalnych.

„Mój prapradziadek Bartolomé i jego brat Jorge Gallo byli imigrantami z Cuneo, we włoskim regionie Piemont. Bartolomé poświęcił się hodowli zwierząt, a Jorge otworzył ten biznes w 1880 roku, przed przybyciem Tramwaju Wiejskiego Federico Lacroze'a” – wspomina Gallo, stojąc wśród stołów ustawionych na dziedzińcu, gdzie młyn wodny rzuca cień swojej smukłej sylwetki.

Dziesięć kroków od restauracji, między murami klubu sportowego Cucullú (bastionu spotkań towarzyskich od 1929 r.), słychać głosy wiejskich robotników pochłoniętych grą w truco – podkreślone dobrze dobranym drinkiem – i rolników zajmujących się produkcją mleka, przyzwyczajonych do rozładowywania wozów pełnych dzbanków mleka.

Ale ścieżka stała się teraz miejscem przejścia, wypełnionym ciszą i szumem jesiennego wiatru, ledwie zakłóconym przez umiarkowany trel gwizdu, zdeterminowanego, by pozostać osłoniętym w koronie drzewa.