Zimna wojna Hideo Kojimy (★★★✩✩)

Metal Gear Solid Delta: Snake Eater ★★★✩✩

Platforma: PC, PlayStation 5 i Xbox Series. Deweloper: Konami. Producent: Yuji Korekado

Tak jak remaki zwykle nie otrzymują dobrej prasy w branży filmowej, tak w świecie gier wideo są codziennym zjawiskiem. Ma to sens, ponieważ jako medium tak ściśle powiązane z technologią, dzieła są uwięzione między ograniczeniami obliczeniowymi a przestarzałymi formatami, a to sprawia, że ​​wskrzeszanie tytułów sprzed dziesięciu, piętnastu lub dwudziestu lat — takich jak ten, o którym mówimy dzisiaj — jest skomplikowane. Japońska firma Konami wydała Metal Gear Solid Delta: Snake Eater , zaktualizowaną wersję trzeciej odsłony tej uznanej serii gier akcji-szpiegowskich, stworzonej przez prestiżowego projektanta Hideo Kojimę i pierwotnie wydanej w 2004 roku. Ta aktualizacja niesie ze sobą własną porcję kontrowersji, biorąc pod uwagę, że dekadę temu firma i zespół kreatywny przeprowadzili nieprzyjazną wymianę zdań i od tego czasu nie było żadnej większej premiery związanej z tą serią.

Historia Agenta Snake'a i jego tajnej misji uratowania naukowca z rosyjskiej bazy wojskowej w trakcie zimnej wojny pozostaje nienaruszona, kadr po kadrze.

Łatwo jest podejść do tego remake'u z podejrzeniem, że to remake nastawiony na zysk, ale prawda jest taka, że ​​to, co znalazłem, było miłym zaskoczeniem. Przede wszystkim mamy do czynienia z liftingiem wizualnym i odświeżonym systemem sterowania, aby dostosować go do epoki. Historia Agenta Snake'a i jego tajnej misji ratowania naukowca z rosyjskiej bazy wojskowej w trakcie zimnej wojny pozostaje nienaruszona, ujęcie po ujęciu, dialog po dialogu i żart po żarcie. Zrozumiałe jest, że zespół odpowiedzialny za tę modernizację – z którego wielu pracowało nad tytułem na starą konsolę PlayStation 2 – nie tknął ani odrobiny z potężnej narracji gry. Jeśli Metal Gear Solid 3 jest z czegoś zapamiętany, to z charyzmy, dramatycznego napięcia i poczucia humoru oryginalnej historii.

Przeczytaj także

Wracając do porównania filmowego, można by powiedzieć, że ten remake przypomina ten, który amerykański filmowiec Gus Van Santa stworzył w swojej kontrowersyjnej i konserwatywnej wersji Psycho (1998). Gra szanuje zarówno swoich oryginalnych twórców – których honoruje w napisach końcowych – jak i oryginalne dzieło – prezentowane jedynie z błyszczącą, nową warstwą farby – ale nie oferuje niczego nowego. Nie grałem w tę grę od dwudziestu lat i czułem się, jakbym znowu miał dwadzieścia lat.