Obcy podąża śladami Disneya: trafia do telewizji jako franczyza w stylu „Gwiezdnych wojen” i Marvela.

Disney kupił Marvela w 2010 roku, a Star Wars w 2012 roku, i wkrótce rozpoczął politykę kreatywną, która doprowadziła do tak skrajnego rozkwitu opłacalności przejęć, że doprowadziła do anulowania wielu projektów z odległej galaktyki w kinach. Tempo produkcji utrzymuje się na stałym poziomie, dopóki rynek je akceptuje, a sytuacja nie poprawiła się wraz z pojawieniem się platformy streamingowej w 2020 roku, co zbiegło się z zakupem 20th Century Fox, firmy, która ma na swoim koncie wiele nowych produkcji, takich jak saga " Obcy" , film o potworze ukrytym na statku Nostromo.

Choć nie tracili czasu na przygotowywanie trzech filmów z serii „Predator” , to z tym filmem poszli nieco wolniej i aż do rozpoczęcia prac nad „Obcym: Romulus” nie podążali tą samą drogą co w przypadku „WandaVision” czy „Lokiego” : nie przekształcali swoich licencji w seriale dla konkurencji na platformach streamingowych. Dlatego pojawienie się „Obcego: Planeta Ziemia” w telewizji to coś więcej niż tylko rozszerzenie marki . Owszem, widać wyraźne zainteresowanie eksploatacją, ale ogromny budżet w wysokości 215 milionów euro sugeruje również strach przed porażką.

Dążenie do prestiżu to fascynujące zderzenie artystycznej wizji ze strategią korporacyjną, które może nawet zdefiniować sposób, w jaki współczesne ikony adaptują się do odbiorców, którzy nie urodzili się jeszcze wtedy, gdy zaczynali. Z Noah Hawleyem u steru, serial obiecuje balansować na granicy twórczego triumfu i porażki, ponieważ jego rzemieślnicza filozofia, doceniona w „Fargo” i „Legionie” , nie jest pozbawiona dziwactw , które mogą nie do końca rezonować z fanami dzieła Dana O'Bannona.

W filmie „Obcy: Planeta Ziemia” Hawley jest bardziej powściągliwy niż oczekiwano, ale jego dążenie do odtworzenia pierwotnego poczucia niesamowitości w cyklu życia stworzenia wiąże się również z radykalną ekspansją, wykraczającą poza spotkania z ksenomorfami, poprzez eksplorację syntetycznych ciał z ludzką inteligencją, aż po wprowadzenie wielu nowych gatunków obcych. Zagrożenie przyszłości sztucznej inteligencji ujawnia zatem ambitny zakres tematyczny, który zmienia samą naturę horroru w filmach. Zaskakujące jest jednak to, że zachował on znaczną autonomię twórczą w obliczu korporacyjnego nadzoru, który był w stanie zrzucić reżyserów „Hana Solo” , „Ant-Mana” i „Doktora Strange'a” do Multiwersum Szaleństwa z powodu „różnic twórczych”.

Hawley odważył się włączyć UFO do „Fargo” i uczynić z „Legionu” swój eksperymentalny kaprys, więc nie mógł pojawić się tutaj bez skorzystania z niezwykłej dla Disneya swobody twórczej , która potrafi podważyć oczekiwania, przenosząc serię w miejsca nieprzyjazne dla przeciętnego widza. Jego ambicja zrujnowała jego pierwszą wielką próbę filmową, „Lucy in the Sky” (2019), której historia o astronaucie z elementami realizmu magicznego nie dotarła ani do krytyków, ani do publiczności, pozostawiając ostrzeżenie o granicach wolności w kontekście komercyjnym. W „Obcym” wszystko jest w porządku, jeśli gra się nostalgią, ale zbytnie odejście od schematu może być niebezpieczne.

Równowaga między innowacją a tradycją stanowi wyzwanie w erze bezprecedensowej produkcji treści. Zróżnicowane produkty oferują ogromną atrakcyjność konkurencyjną, ale wymagają również zaangażowania, które może wydawać się anachroniczne w obecnym klimacie masowego napływu seriali w każdy piątek. „Obcy: Planeta Ziemia” pojawia się z paradoksem: oferuje taką samą presję, jak duże franczyzy, i gotowość do podjęcia ryzyka innowacji; innymi słowy, jest przykładem chęci zadowolenia wszystkich, jednocześnie polegając na wizji wizjonera, który wnosi świeżą perspektywę. Krytycy zostali przekonani; zobaczymy, co będzie, gdy ekrany staną twarzą w twarz z fanami.