Krystaliczne gitary, tęskne głosy
Wyłącznie artykuły opiniotwórcze, które odzwierciedlają własny styl autora. Artykuły opiniotwórcze muszą opierać się na zweryfikowanych danych i być pełne szacunku dla osób, nawet jeśli ich działania są krytykowane. Wszystkie felietony opiniotwórcze osób spoza zespołu redakcyjnego EL PAÍS będą zawierać po ostatnim wierszu podpis — niezależnie od tego, jak dobrze znany — wskazujący stanowisko autora, tytuł, przynależność polityczną (jeśli dotyczy) lub główne zajęcie lub jakiekolwiek, które jest lub było związane z omawianym tematem.
Sześćdziesiąt lat temu pojawił się jeden z najwspanialszych — i ulotnych — podgatunków popu. Mr. Tambourine Man The Byrds osiągnął numer 1 w kilku krajach, łącząc ludowe melodie z elektrycznymi instrumentami rocka. Enigmatyczne teksty, brzęczące gitary i oddane wokale. Narodził się folk-rock.
Albo nie. Formuła ta miała precedensy w takich grupach jak Beau Brummels z San Francisco czy Searchers z Liverpoolu. Tym ostatnim przypisuje się odkrycie otaczającego dźwięku gitary 12-strunowej (później przyznali, że była to gra dwóch gitar sześciostrunowych). W rzeczywistości lepiej byłoby wyjaśnić to jako socjologiczne trzęsienie ziemi: wielu bystrych dzieciaków z klubów folkowych zostało znokautowanych przez Beatlesów i uznało, że granie rocka wydaje się przyjemniejsze.
Inicjatywa była bardziej rewolucyjna, niż możemy sobie teraz wyobrazić. Roger McGuinn, lider Byrds, opowiada, że zaprosili Dylana, aby posłuchał jego wersji Mr. Tambourine Man , a autor nie rozpoznał jego piosenki (ale wiemy, że Bob ma specyficzne poczucie humoru). W rzeczywistości Dylan nagrywał już połowę utworu „ Bringing It All Back Home” z elektrycznymi instrumentalistami od miesięcy.
Uproszczona, była to prosta formuła. Producent Dylana, Tom Wilson, wykorzystał kilku muzyków Dylana, aby ubrać zbyt poważne potępienie alienacji, nagrane przez parę aspirujących folkowców . Tak Simon & Garfunkel wylądowali na swoim pierwszym przeboju, The Sound of Silence .
I przez te luki wślizgnęli się wszyscy. Prawdziwe zespoły rockowe, takie jak Lovin' Spoonful, Buffalo Springfield, Jefferson Airplane, Grateful Dead, Leaves i Love. Świeżo nawróceni, tacy jak Dillards, Mamas & the Papas i Rising Sons (z Taj Mahal i Ry Cooderem), a także sprytni oportuniści, tacy jak P.F. Sloan, Sonny Bono i Scott McKenzie. Autorzy piosenek, którzy zgodzili się dodać więcej lub mniej orkiestrowych aranżacji: Fred Neil, Tom Rush, Tim Hardin i Tim Buckley. I królowe folku: Judy Collins i Joan Baez. Nawet postaci z lat 50., takie jak Bobby Darin i Dion, dostały drugą szansę. Specjalistyczne wytwórnie płytowe, takie jak Elektra i Vanguard, zarobiły krocie. Cholera, nawet Beatlesi zasymilowali wpływy swoich kalifornijskich uczniów w olśniewającym "If I Needed Someone ".
Fenomen przekroczył Atlantyk. Przyjął się w Wielkiej Brytanii, gdzie przypomniano sobie przykład Animals , którzy przedstawili balladę zagłady znaną jako The House of the Rising Sun. To prawda, że Brytyjczycy mieli silną tradycję folkową, choć warto pamiętać, że pierwsza inkarnacja emblematycznego Fairport Convention skłaniała się bardziej ku rockowi z San Francisco. Z pewnością najbardziej skorzystał na tej otwartości umysłów Dylanita, Donovan, przerobiona na flecistę z gatunku flower power z produkcjami Mickie Most. Dźwięk crossovera zakorzenił się również we Francji, Włoszech i Hiszpanii.
Jak folk-rock tak szybko się rozpuścił? Podejrzewam, że przekształcił się w rock psychodeliczny, a gdy wahadło się kołysze, tak wielka pasja do acidu ułatwiła przejście w stronę country rocka (gdzie również wylądowali The Byrds). Mimo wszystko jest to skarb warty odkrycia. Na etykiecie Cherry Red znajdują się dwie kompilacje, które ułatwiają zadanie: „When Will They Ever Learn?” i „ Jingle Jangle Morning”. Soczysty. Zarówno .
EL PAÍS
