Klasztor Santa María de la Sierra ożywa dzięki wciągającemu teatrowi.

Tysiącletnią ciszę cysterskiego klasztoru Santa María de la Sierra (Segowia), siedziby ÁBBATTE, przerwie – a raczej zinterpretuje – wyjątkowa propozycja teatralna. Po raz pierwszy w tym Miejscu Kultury odbędzie się otwarte dla publiczności wydarzenie teatralne. Odbędzie się ono 18, 19 i 20 lipca o godzinie 20:15 , a jego gościem będzie spektakl „Hacia echoes de lo sagrado” (Ku echom sacrum ), wystawiony przez renomowany zespół Nao d'Amores , laureata Narodowej Nagrody Teatralnej w 2023 roku.

To nie jest typowy spektakl. Spektakl, pierwotnie stworzony dla ruin klasztoru Santa María la Real w Valdeiglesias (Madryt) i wyprodukowany przez Wspólnotę Madrytu dla Teatros del Canal, zaprasza publiczność do zwiedzania klasztoru w ramach swoistego współczesnego rytuału , w którym dźwięki przeszłości – śpiewy, kroki, dzwony, psalmy – powracają dzięki artystycznej interwencji.

Założenie jest jasne: słuch jako uprzywilejowany dostęp do sacrum . Podczas zwiedzania widzowie będą świadkami sensorycznej rekonstrukcji życia duchowego średniowiecznych mnichów, reinterpretowanej z perspektywy współczesności. „Nie interesują nas widzowie z przeszłości, ale ci współcześni” – wyjaśnia zespół, który proponuje słuchowe i emocjonalne zanurzenie w liturgicznym, filozoficznym i muzycznym dziedzictwie zakonu cysterskiego.

Niezbędny teatr w przestrzeni pełnej znaczenia

Estetyka Nao d'Amores inspirowana jest „ teatrem ubóstwa ” Jerzego Grotowskiego. Surowa i minimalistyczna inscenizacja rezygnuje z widowiskowości, by na nowo odkryć teatr jako wspólny rytuał i odzwierciedlenie ludzkiej duszy. To podejście głęboko rezonuje z filozofią ÁBBATTE, pracowni tekstylnej i przestrzeni do kontemplacji, mieszczącej się w klasztorze.

„Te kamienie, przesiąknięte historią i ciszą, pomagają nam każdego dnia zrozumieć, kim jesteśmy jako marka” – wyjaśnia ÁBBATTE. „Nasze tkaniny, stonowane i ciche, oferują schronienie i równowagę pośród zgiełku współczesności. Przyjęcie tej pracy to sposób na pogłębienie spójności tego, kim jesteśmy”.

Cysterska architektura, jej powściągliwość i zdolność do kontemplacji, przekształcają się tu w aktywne elementy scenograficzne . Celem tego doświadczenia nie jest rekonstrukcja przeszłości, lecz jej reaktywacja poprzez współczesne emocje : jak brzmią dziś głosy średniowiecza? Co te zapomniane liturgie ujawniają na temat naszych obecnych poszukiwań transcendencji?

Architektura cysterska przekształca się tu w aktywne elementy scenograficzne

Punktem wyjścia była mapa dźwiękowa klasztoru : słowo w kapitule, pieśń w kościele, kapanie wody w fontannie w umywalce, echo kroków w krużganku... Wszystko to wplata się w spektakl, który rzuca wyzwanie percepcji, a nie historii, i przekształca dziedzictwo w przestrzeń życiową.