Festiwal Muzyczny w Rheingau zachęca fanów muzyki klasycznej do śpiewania
Prawie czterometrowy kontrabasista w orkiestrze, litewski akordeonista, który lubi grać na dużych wysokościach, czy południowoafrykański wiolonczelista, który sprawia, że publiczność śpiewa. Rheingau Music Festival prezentuje wyjątkowych ludzi w wyjątkowych miejscach. „Te przestrzenie są integralną częścią naszej kultury” — powiedział DW dyrektor zarządzający Marsilius von Ingelheim. „Przynosimy wyjątkowe koncerty do historycznych i nowoczesnych miejsc w regionie”.
Region ten jest obszarem uprawy winorośli w regionie Rheingau w Hesji. Wśród zabytków znajduje się średniowieczne opactwo Eberbach, gdzie festiwal rozpoczyna się każdego lata. Opactwo stało się znane na całym świecie w 1986 roku dzięki filmowej adaptacji powieści Umberto Eco „Imię róży”. Festiwal Muzyczny Rheingau jest jednym z największych festiwali w Europie, na którym występują gwiazdy i młode talenty, przede wszystkim z muzyki klasycznej, ale także jazzu, popu i muzyki świata.
Bazylika Eberbach, z jej grubymi murami klasztornymi, jest idealna dla dużych orkiestr i potężnych głosów. Wykonanie inauguracyjne Mszy św. Cecylii francuskiego kompozytora Charlesa Gounoda z 1855 roku brzmiało szczególnie pompatycznie. Publiczność była pod wrażeniem Chóru Radia MDR i Orkiestry Symfonicznej Radia Heskiego, która tradycyjnie otwiera Festiwal Muzyczny Rheingau. „Kościół ma długi pogłos, co nie jest łatwe dla orkiestry, ale pasuje do kościelnych utworów Gounoda” — powiedział DW dyrektor orkiestry, Alain Altinoglu. „Pogłos jest trudny dla skrzypka, który gra szybkie, wirtuozowskie utwory; akustyka stanowi wyzwanie”.
Ormiańska skrzypaczka Diana Adamyan otworzyła koncert muzyką hiszpańską, w tym utworami Pabla de Sarasate i kompozytora filmowego Franza Waxmana. Adamyan szybko dostosowała się do pogłosu. „Czułam, jakby ściany wchłaniały muzykę” – powiedziała DW. „To było tak, jakby cała bazylika wibrowała i tańczyła z nami. Cudowne uczucie”. Adamyan oczarowała publiczność delikatnymi, wirtuozerskimi tonami w najwyższych rejestrach. Hiszpania i taniec w muzyce to dwa główne tematy tegorocznego festiwalu.
Specjalny kontrabasW Mszy św. Cecylii Gounoda z orkiestry wystawał ogromny kontrabas. Tak zwana „oktobasa” została skonstruowana przez francuskiego lutnika Jean-Baptiste'a Vuillaume'a w połowie XIX wieku dla kompozytora Hectora Berlioza.
Do swojego „Te Deum” szukał szczególnie głębokiego instrumentu. Oktobas ma tylko trzy struny i, mając ponad trzy i pół metra, jest największym kontrabasem na świecie. Głębokie dźwięki można nie tylko usłyszeć, ale także poczuć w całym korpusie. Istnieje tylko kilka replik. HR Orchestra pożyczyła jedną specjalnie na ten wieczór.
W tym roku odbędą się wieczory muzyczne wśród winnic, w okolicznych zamkach lub w starej stodole – a po raz pierwszy w nowym Muzeum Reinharda Ernsta. Litewski muzyk Martynas Levickis zagra na akordeonie wśród abstrakcyjnych obrazów. On również kocha niezwykłe miejsca i dźwięki. „Od dawna chciałem zrobić coś z producentami muzyki elektronicznej” – powiedział DW. „To będzie noc muzyki z klubową atmosferą i mnóstwem improwizacji”.
Dla dyrektora programowego Timo Buckowa Levickis jest artystą z wizją. „Na koncert w muzeum przyjechał do Wiesbaden cztery razy, aby zapoznać się z przestrzenią. Później przyjrzał się eksponatom w poszukiwaniu inspiracji i wpadł na pomysł koncepcji muzycznej”.
Levickis jest znany nie tylko w swojej ojczystej Litwie ze swoich niezwykłych występów. Na przykład podczas jednego z koncertów wzbił się w powietrze ze swoim instrumentem w balonie na ogrzane powietrze, połączonym z publicznością przez Wi-Fi. „W pewnym momencie połączenie zostało utracone i to było to, co się wydarzyło: muzyka zniknęła w niebie” — wspomina Levickis. Jako jeden z artystów występujących na festiwalu, występował kilkakrotnie w regionie Rheingau. W swoim programie „Sen Da Vinci” gra muzykę z 400-letniej historii akordeonu. Specjalnie pozyskał instrument z Holandii, aby upamiętnić początki muzyki akordeonowej: tak zwane organetto, z miechami i małymi piszczałkami organowymi, zostało zbudowane na podstawie szkiców malarza i wynalazcy Leonarda da Vinci.
Innym artystą z wizją jest Abel Selaocoe z RPA . W swoim programie „African Roots” ze Stuttgart Symphony Orchestra nie tylko gra na wiolonczeli muzykę klasyczną i współczesną, ale także śpiewa. „Nie można uciec od jego naturalnego, archaicznego podejścia” — mówi Timo Buckow. „Nie myśli gatunkami; sam jest muzyką”. Selaocoe czasami tupie po podłodze, co jest powszechne w tradycyjnych tańcach jego ojczyzny, a innym razem zachęca publiczność do śpiewania. „To coś nowego; jest to zupełnie niespotykane w naszej branży” — mówi Buckow.
Na początku może się to niektórym wydawać niepokojące i dziwne, ale Selaocoe udaje się „oczarować publiczność, tak że ludzie śpiewają razem i angażują się. To bardzo fascynujące”. Dla dyrektora programowego takie występy są eksperymentem na Rheingau Music Festival. „Ale musimy zaprezentować tych artystów i ten wachlarz; to nasza odpowiedzialność i ostatecznie to tworzy festiwal”.
dw
