<em>The Naked Gun</em> is de film die Amerika nu nodig heeft

Hulde voor die zalig stomme komedie voor volwassenen! Het voelt alsof het eeuwen geleden is dat Hollywood echt enthousiast werd van het idee om te dollen in de platvloerse slapstickzandbak met opgezette bevergrappen en briljant flauwe "Noem me geen Shirley"-woordspelingen. En ik zou willen stellen dat we allemaal iets verloren hebben door hun afwezigheid – iets dat, in ieder geval voor mij, net zo belangrijk lijkt als zuurstof. Kortom, dat iets is leuk .

Ik zeg niet dat naar de bioscoop gaan op dit moment een saaie klus is. Het is nog steeds de beste (legale) manier om je een paar uur te vermaken voor minder dan twintig dollar. Maar we zijn allemaal zo druk bezig om te onthouden wat er in de prequel van het vervolg dat we kijken gebeurde, of in welke fase van het Marvel Cinematic Universe we ons bevinden, dat naar de bioscoop gaan als huiswerk kan voelen. Daarom is Liam Neesons nieuwe film, de heerlijk domme reboot van The Naked Gun , misschien wel dé film die Amerika nu nodig heeft. Ik weet niet zeker hoe of waarom Neeson zijn humoristische kant aan zijn filmkunsten heeft toegevoegd, maar ik ben er blij mee, want het zou wel eens de spannendste afhaalmaaltijd van het zomerfilmseizoen van 2025 kunnen zijn.

Het is nog niet zo lang geleden dat films als The Naked Gun vrij regelmatig opdoken. Rat-a-tat genreparodieën zoals Top Secret!, Hot Shots! en de verschillende Austin Powers- afleveringen waren ingewikkelde Rube Goldberg-constructies met een greintje plot om de stortvloed aan drive-by-grappen bijeen te houden. Terugkijkend zie ik nu dat we deze films allemaal als vanzelfsprekend beschouwden. We gingen er gewoon van uit dat ze altijd deel zouden uitmaken van het celluloid-ecosysteem. Dit was een glorieus tijdperk waarin volslagen vreemden samenkwamen in de stille duisternis van een bioscoop met als enig doel om te communiceren met onze medemens door ons als totale idioten uit te lachen. De jaren 70 gaven ons de films van Mel Brooks en Monty Python. De jaren 80 brachten Airplane!, Trading Places en Fletch. En de jaren 90 serveerden Jim Carrey met een kant van de Farrelly-broers. Maar sinds de hoogtijdagen van Judd Apatow en Ron Burgundy begin jaren 2000 zijn grote, domme komedies – vooral die van minder dan 90 minuten – grotendeels spoorloos verdwenen. Waar zijn ze gebleven? Waarom? Gelukkig is sergeant Frank Drebin Jr. op de zaak.

De verhouding tussen hits en missers in de reboot van The Naked Gun is indrukwekkend hoog.

Toen Leslie Nielsen in 1988 in The Naked Gun voor het eerst zijn Police Squad-badge naar het grote scherm bracht, was er een duizelingwekkende discrepantie tussen de aanblik van een acteur met wit haar en een stentoriaanse stem die eruitzag als je huisarts en de speelse, gekunstelde man die letterlijk alles zou doen voor een lach, of dat nu betekende dat hij zich voor de seks in een condoom wurmde of vergat zijn microfoon af te zetten voordat hij naar het urinoir ging. Nielsen was door de B-filmrangen heen opgeklommen als een serieuze, zij het onderbenutte, acteur. Maar toen hij in het Zucker-Abrahams-Zucker-meesterwerk Airplane! uit 1980 elke seconde dat hij op het scherm was grote diefstal pleegde, opende zich een nieuw carrièrepad voor hem. Hij werd eindelijk serieus genomen... door volkomen onserieus te zijn. Ironisch genoeg was het de wending die hem uiteindelijk een filmster maakte.

Liam Neeson hoeft zich geen zorgen te maken over een filmster worden. Hij is er al een. Maar dezelfde ontkoppeling die zo perfect werkte voor Nielsen, werkt dezelfde soort magie voor de Ier. Gedurende zijn lange carrière heeft Neeson door talloze incarnaties heen gesjouwd - genre-zware, stoïcijnse kostuumdrama-held, romantische hoofdrolspeler, Oskar Schindler, meer kostuumdrama-heldendom, en uiteindelijk alomtegenwoordige AARP-actie-wreker met wie je geen ruzie wilde. Ik ben waarschijnlijk niet de enige die zich zorgen maakte dat zijn meest recente personage op het scherm, zoals te zien in Taken , The Commuter , Non-Stop , enz., zijn laatste, bepalende hokje zou worden. Maar de gonzo-komedie van The Naked Gun past hem als een maatpak. Wie had dat gedacht? Nou ja, iedereen die zijn brutale, zelfvernietigende cameo's in The Simpsons en in Ted 2 had gezien, die weet het. Toch weet de nieuwe Naked Gun een verrassende sensatie te creëren die je vreugde doet opwekken.

Mede geschreven en geregisseerd door Akiva Schaffer van The Lonely Island (bekijk zijn onbezongen pareltje Popstar: Never Stop Never Stopping uit 2016, stat!), leunt de nieuwe Naked Gun vrolijk op de krankzinnige idiotie ervan. Neeson speelt de zoon van Nielsens Frank Drebin (met een welkome assistentie van Paul Walter Hauser als de zoon van George Kennedys Ed Hocken). Hij is een onwetende rechercheur voor de LAPD en heeft de gave om nauwelijks te merken wanneer de hel om hem heen losbreekt – het onwetende oog van een wervelende orkaan. De woordspelingen zijn vaak zo slecht dat ze geweldig zijn en je ziet de chaos met de bananenschillen al van mijlenver aankomen. Maar hoewel er een heleboel grappen zijn die eerder een kreun dan een oprechte lach ontlokken, is de raak-mis-ratio indrukwekkend hoog. Het is een waardige opvolger. Frank Sr. zou trots zijn.

De nieuwe Naked Gun bestaat puur om Neesons Frank een complete sukkel te laten zijn. En dat is niet verkeerd.

De plot, zoals die is, draait om Neesons Drebin die onderzoek doet naar de schijnbaar routinematige dood van een slimme ingenieur bij een auto-ongeluk. Frank vermoedt vals spel. Maar zijn botte gebrek aan zelfinzicht (om nog maar te zwijgen van de orgie van vernietiging die hij onnadenkend achterlaat) zorgt ervoor dat hij van de zaak wordt gehaald. Neeson maakt een achtgangenmenu van Franks minachting voor autoriteit. Hij is als Dirty Harry gekruist met Wile E. Coyote. Het duurt dan ook niet lang voordat hij zelf de overhand krijgt en na werktijd blijft rondsnuffelen. Het spoor van broodkruimels leidt hem naar Richard Cane (Danny Huston), een schurkachtige, Muskiaanse techondernemer die het slachtoffer van het auto-ongeluk in dienst nam. Onderweg bundelt hij ook zijn krachten (en meer, knipoog) met de zus van het slachtoffer, gespeeld met lege, adembenemende perfectie door Pamela Anderson.

Canes meesterplan is om een giftig zenuwgas los te laten dat de mensheid zal veranderen in een wirwar van wetteloze, oerbeesten, waardoor de beschaving herbouwd zal worden door een sterrenkamer van blanke, mannelijke CEO's. Maar inmiddels heb je (terecht) al geraden dat dat allemaal geen bal uitmaakt. De nieuwe Naked Gun bestaat enkel en alleen om Neesons Frank een complete sukkel te laten zijn, een hoop porselein te laten breken en zijn diepste fantheorieën over Buffy the Vampire Slayer en Sex and the City te delen. Persoonlijk zou ik zeggen dat het meest bevredigende hoogtepunt van de film de Oscar-genomineerde ster van Schindler's List was die de zin uitsprak: "Hier staat: je krijgt 20 jaar voor mannenlach... dat moet een behoorlijke grap zijn geweest." Wat bon mots betreft, is het nauwelijks Oscar Wilde. Maar dat maakt de absurditeit er niet minder kunstig om.