Op mijn 32e dacht ik dat mijn opvliegers en angst gewoon een burn-out waren. Toen onthulde een dokter dat er iets ondenkbaars met mijn lichaam gebeurde - en dat het mijn dromen van moederschap stal

Steph Hilton wist altijd al dat ze moeder wilde worden.

Toen ze dertig werd en alleenstaande vrouw werd, wilde ze haar vruchtbaarheid laten testen als een proactieve stap op weg naar een toekomstig gezin.

Maar voordat ze de afspraak kon maken, begon ze zich onwel te voelen. Naast aanvallen van angst en depressie , begon Steph ook opvliegers te krijgen.

'Ik legde er eentje voor aan mijn moeder en ze zei: "Wow, dat zijn precies dezelfde als die ik krijg", vertelt Steph aan Daily Mail Australia.

Haar moeder bedoelde natuurlijk de menopauze , maar op 32-jarige leeftijd ging Steph ervan uit dat het een symptoom van iets anders was.

Door haar lange werkuren als docent vermoedde ze dat ze last had van stress of een burn-out, of misschien wel van een virus.

Maar nadat haar huisarts tests had uitgevoerd, kreeg ze een schokkende diagnose: premature ovariële insufficiëntie. Haar eierstokken werkten niet meer.

'Het was vergevorderd. Het was al een volledige menopauze,' zegt Steph.

Steph zou bijna 33 worden en ze dacht dat deze overgang nog wel 10 jaar zou duren.

'Het was een enorme schok. Doktoren kunnen me niet vertellen waarom en ze weten niet hoe vaak het voorkomt,' zegt Steph.

Het grootste verliesgevoel was het pijnlijke besef dat ze geen biologisch kind meer kon krijgen.

'Ik was er kapot van dat ik zelf geen baby kon krijgen,' zegt Steph. 'Toen ik bij de huisarts zat, barstte ik meteen in tranen uit... toen ik mijn ouders zag, brak ik helemaal in.'

Achteraf gezien besefte Steph dat ze ook andere symptomen had, maar aangezien de menopauze doorgaans rond het 45e levensjaar begint, had ze geen reden om dit als de oorzaak te beschouwen.

Ze had haar angst en depressie toegeschreven aan de normale ups en downs van het leven. Ze had onregelmatige menstruaties in verband gebracht met het stoppen met de pil, en twee verschillende artsen hadden haar zorgen over een cyclus van zes maanden afgedaan als 'niets om je zorgen over te maken'.

Na de diagnose kwamen de symptomen snel en heftig.

Voordat ze met hormoonvervangende therapie (HRT) begon, had Steph last van slapeloosheid en had ze moeite om zinnen aan elkaar te rijgen.

Lees meer

'Het gaat nog steeds niet goed met me,' zegt de nu 39-jarige.

'Ik vergeet woorden. Ik stop en vergeet volledig waar ik het over heb.'

Steph voelde zich een buitenstaander toen ze zag hoe haar vriendinnen zwanger werden en hoe ze 'snel ouder werd'.

'Ik ben aangekomen op plekken waar ik voorheen nooit gewicht bij me had. Bovendien heb ik osteopenie, wat een stap vóór osteoporose is,' zegt ze.

'Mijn huid is zijn elasticiteit verloren, mijn haar wordt dunner... Ik kijk naar mijn vriendinnen en niemand van hen heeft daar nog mee te maken.'

Omdat Steph geen controle had over wat er met haar lichaam gebeurde, richtte ze zich op het moederschap.

Hoewel haar eierstokken niet meer werkten, kon ze nog steeds een kind dragen.

Haar gulle oudere zus bood aan om Steph haar eicellen te geven. Met de hulp van een anonieme spermadonor maakten ze 11 embryo's.

Steph begon het IVF-proces met een 'enorm gevoel van hoop', maar daarna volgde een gebroken hart.

Na meerdere mislukte transfers, bleef er eindelijk eentje hangen. Eind 2022 was Steph op 37-jarige leeftijd voor het eerst zwanger. 'Ik was dolgelukkig; ik heb het iedereen verteld.'

Maar het mocht niet zo zijn. Na een lichte bloeding ontdekte Steph bij haar zeven weken durende scan dat er geen hartslag was.

Hoewel ze 'gebroken van hart' was, wilde ze zo snel mogelijk een nieuwe ronde proberen. En zes weken later was Steph opnieuw zwanger.

Deze keer was ze voorzichtig in haar enthousiasme, zelfs toen ze bij de tienwekenecho een klein hartje zag kloppen.

Terwijl haar hoop groeide, werd ze geconfronteerd met een nieuwe emotionele hindernis: het plotselinge overlijden van haar vader na een korte strijd van twee jaar tegen kanker.

'Het laatste wat ik tegen hem zei was: "We krijgen een meisje." Hij zei: "Hoera", en dat was het laatste wat hij tegen mij zei,' vertelt Steph.

'Het was een moeilijke balans tussen zwangerschapsvreugde en verlies. We hoopten dat de baby een lichtpuntje zou zijn en iets om naar uit te kijken.'

Bij de 20-wekenecho bleek de zwangerschap een nare wending te nemen.

Er werd een afwijking gevonden in het hart van haar dochter. Verder onderzoek bevestigde een aangeboren hartafwijking en een genetische aandoening die zou leiden tot ernstige handicaps.

Een paar weken later, op 31 augustus 2023, werd Stephs dochter Daisy Claire dood geboren in het Northern Beaches Hospital.

'Ik zou haar geen naam geven, maar toen ik voelde dat ze mijn lichaam verliet, dacht ik: "Oh mijn God"... het was verbazingwekkend hoe snel ik verliefd op haar werd,' zegt Steph.

'Het eerste wat ik dacht was hoe mooi ze eruit zag. Ze leek op mij en mijn zus; het was geweldig.'

Steph bracht de nacht door met Daisy, voordat ze weggehaald moest worden. De as van Daisy en Stephs vader werd samen uitgestrooid.

'Als ik erop terugkijk, is het een beetje wazig. Het voelt alsof het leven zich op je stapelt... Ik heb veel geluk dat ik een geweldige familie en vrienden heb,' zegt Steph.

Nadat ze drie maanden had gewacht tot haar lichaam was hersteld, probeerde Steph IVF opnieuw met nog twee embryo's, maar geen van beide sloeg aan. Ze kreeg toen het advies om het met andere eicellen te proberen.

Omdat de Australische wet de betaling voor eiceldonoren beperkt, zijn onvruchtbare stellen afhankelijk van de vrijgevigheid van vrienden en familie.

Gelukkig voor Steph bood haar goede vriendin, moeder van twee, aan om haar eicellen te doneren en kon ze nog negen embryo's maken.

Het eerste embryo nam toe, voordat Steph de baby een week later verloor. Een tweede terugplaatsing mislukte.

'Het was een enorme achtbaanrit voor iedereen die erbij betrokken was,' geeft Steph toe.

Elke embryotransfer kostte $ 4.000,- en Steph was zowel financieel als emotioneel uitgeput.

Hoewel ze besloten heeft om een ​​korte pauze te nemen van IVF om geld te besparen en haar lichaam rust te geven, is er geen moment geweest dat ze niet naar een kind verlangde.

'Ik sta stil, ik kan niet verder met mijn leven totdat het gebeurt of niet gebeurt,' zegt ze. 'Ik heb bewezen dat ik een baby kan dragen; het gaat erom het juiste embryo te vinden.'

Steph is tijdens dit hele proces alleenstaand gebleven en richt zich nog steeds op IVF, omdat adoptie en pleegzorg veel moeilijkere opties zijn voor een alleenstaande ouder.

Vrienden van Steph hebben een GoFundMe opgezet om haar droom als ouder te verwezenlijken.

'Uw donaties, hoe klein ook, geven haar de hoop en de kans om de volgende stap te zetten en moeder te worden', staat er te lezen.

Steph is optimistisch dat haar verlies snel zal omslaan in vreugde, maar hoopt ook dat haar verhaal vrouwen die van plan zijn om moeder te worden, zal inspireren om hun vruchtbaarheid te laten testen.

'Als je kinderen wilt, of denkt dat je kinderen wilt, is het nooit te vroeg om je te laten testen,' zegt ze.

'Ga er nooit vanuit, alleen omdat je een vrouw bent, dat het zo moet zijn, en dat het ook zal gebeuren. Als je kinderen wilt, ga dan voor de tests.'