De rol van medicatietoediening bij non-adherentie

Voor patiënten die chronische aandoeningen behandelen, speelt medicatietrouw een cruciale rol in succesvolle behandeling. De therapietrouwpercentages zijn echter alarmerend laag, met slechts ongeveer 50% van de patiënten die de voorgeschreven regimes consequent volgen. Dit gebrek aan therapietrouw draagt ​​bij aan de geschatte $ 500 miljard aan vermijdbare kosten voor gezondheidszorg en 125.000 vermijdbare sterfgevallen per jaar in de Verenigde Staten .

Om het toneel te schetsen, twee chronische aandoeningen, diabetes en obesitas, zijn groeiende gezondheidsproblemen in de Verenigde Staten en wereldwijd. Er zijn ongeveer 537 miljoen mensen die wereldwijd met diabetes leven, met slechts 15% van de patiënten die goed onder controle zijn. Erger nog, meer dan 988 miljoen mensen leven met obesitas , een verdrievoudiging sinds 1975.

Het zijn niet alleen volwassenen. In 2022 leefden 160 miljoen kinderen van 5 tot 19 jaar met obesitas , waardoor ze risico lopen op het ontwikkelen van diabetes type 2 op jonge leeftijd en het is een voorspeller van obesitas bij volwassenen.

Meerdere bijdragende factoren

Non-adherence is een veelzijdig probleem, beïnvloed door factoren zoals kosten, toegang, bijwerkingen en menselijk gedrag, waaronder vergeetachtigheid en inertie. In feite komt de meeste medicatie-non-adherence bij chronische ziektebehandeling voort uit deze gedragsfactoren.

Veel patiënten vergeten hun behandelregime te volgen vanwege de complexiteit ervan — vooral wanneer het gaat om meerdere dagelijkse doses, wat patiënten kan overweldigen en kan leiden tot gemiste doses, inconsistent gebruik en uiteindelijk ineffectieve behandelresultaten. Medicatiezorgen of het gevoel dat gezonde resultaten niet haalbaar zijn, dragen ook bij aan non-adherence, ondanks het belang van de medicatie. Bovendien kunnen de hoge kosten van medicijnen er ook toe leiden dat patiënten hun recepten helemaal laten varen vanwege financiële stress.

Specifiek voor GLP-1-receptoragonisten zijn problemen met therapietrouw een groot probleem, aangezien deze medicijnen langdurig gebruik vereisen om zinvolle gezondheidsvoordelen te behalen bij chronische aandoeningen zoals diabetes en obesitas. Bij diabetes is non-adherence een belangrijke reden voor lage, praktische effectiviteit . Evenzo laten onderzoeken zien dat bij de behandeling van obesitas slechts 32% van de patiënten een GLP-1-medicijn bleef gebruiken voor gewichtsverlies na één jaar, en slechts 15% zette de behandeling voort na twee jaar. Stoppen leidt vaak tot snelle gewichtstoename en verslechterde gezondheidsresultaten, omdat patiënten terugvallen in eerdere eetgewoonten en metabolische toestanden. Bovendien zorgen therapiekloven voor complicaties bij het bereiken van aanhoudende effectiviteit, wat leidt tot hogere kosten voor de gezondheidszorg en verminderde voordelen op de lange termijn voor zowel patiënten als betalers.

Als het gaat om de manier waarop medicijnen worden toegediend of toegediend, vereisen traditionele toedieningsmethoden zoals dagelijkse pillen of wekelijkse injecties actieve deelname van de patiënt, wat ook kan leiden tot inconsistenties in de therapietrouw. Veel patiënten geven de voorkeur aan orale medicijnen boven injecties om verschillende redenen, waaronder angst voor naalden of de complexiteit van het toedienen van de medicatie. Voorkeur alleen lost het probleem van therapietrouw echter niet op, omdat effectieve absorptie kan variëren met orale pillen en patiënten eraan moeten denken hun pillen op specifieke tijden in te nemen.

Veelbelovende innovaties

Recente ontwikkelingen zijn gericht op het aanpakken van barrières voor therapietrouw door het creëren van handigere en patiëntvriendelijke toedieningsmethoden die de last van frequente toediening verminderen. Opties zoals injectables, orale formuleringen en pleisters bieden elk unieke voordelen en uitdagingen. Hoewel orale behandelingen over het algemeen de voorkeur genieten van patiënten, vereisen ze nog steeds consistent dagelijks gebruik. Injectables bieden een langere werkzaamheid, maar kunnen een last zijn vanwege het ongemak van toediening en de mogelijkheid van gemiste doses.

Een veelbelovende innovatie is de ontwikkeling van implanteerbare systemen voor medicijnafgifte op lange termijn. Deze apparaten elimineren de noodzaak van frequente patiënthandelingen, waardoor continue medicijnafgifte gedurende langere tijdsperioden wordt gegarandeerd. Net als anticonceptie-implantaten kunnen deze implantaten door een arts worden toegediend in een poliklinische setting, met een mogelijke vervangingstijdlijn van elke zes maanden of zelfs jaarlijks. Deze kleine implantaten zitten net onder de huid en zijn ontworpen om eenvoudig, discreet en onderhoudsarm te zijn.

Door de afhankelijkheid van zelftoediening door patiënten te verminderen, kunnen implantaten de therapietrouw verhogen, de behandelingspersistentie verbeteren en de toegankelijkheid vergroten, met name voor medicijnen zoals GLP-1's waar een tekort aan is. Deze methode biedt zorgverzekeraars een kosteneffectievere oplossing en is gunstig voor patiënten, waardoor hun leven gemakkelijker wordt en ze vergeten dat ze een aandoening hebben die zelfs behandeling nodig heeft.

De toekomst is veelbelovend met innovaties op het gebied van medicijntoediening, zoals langwerkende injecteerbare middelen en medicijnimplantaten, die de uitdagingen van de huidige methoden voor toediening kunnen overwinnen en patiënten gemakkelijkere en effectievere opties kunnen bieden. De gezondheidszorgsector moet zich blijven richten op het verbeteren van de therapietrouw en het duurzamer maken van langetermijnbehandelingen, met als uiteindelijk doel patiënten op alle mogelijke manieren te laten profiteren.

Foto: Peter Dazeley, Getty Images

Deze post verschijnt via het MedCity Influencers -programma. Iedereen kan zijn of haar perspectief op zakendoen en innovatie in de gezondheidszorg publiceren op MedCity News via MedCity Influencers. Klik hier om te ontdekken hoe .