Eerste album van Selin Geçit: 'One Person Table'

Nergiz Turan-SÖZCÜ

1. Laten we je eerst leren kennen: in wat voor huis ben je opgegroeid en welke dromen had je?

Ik kom uit een familie waar muziek al sinds mijn kindertijd hoog in het vaandel stond, en die droom heb ik altijd nagestreefd. Mijn vader was als jongetje ook een hobby muziek maken. Toen hij echter geen steun van zijn familie kreeg, heeft hij samen met mij zijn droom waargemaakt. Muziek speelde altijd een rol in mijn leven, maar toen ik zei “muziek zou een carrière kunnen zijn” was ik 13-14 jaar oud. Hoewel het tot dan toe altijd een leuke en plezierige hobby was geweest, begon ik me af te vragen: "Is dit een carrière?" Toen koos ik voor muziek en sindsdien is muziek onderdeel van mijn leven.

2. Is het leven tot nu toe eerlijk voor je geweest?

Ik ben iemand die accepteert dat we moeten nemen wat het leven ons geeft, ertegen moeten vechten en er iets mee moeten doen. Ik ben geboren in Istanbul en daarna verhuisden we als gezin naar Engeland. Ik twijfelde altijd tussen twee landen. Soms denk ik: "Als ik gewoon een internationale kunstenaar in Londen was, of als ik een kunstenaar was die volledig in Turkije is geboren en getogen, die de kunst van elke hoek van Turkije kent, zou ik op een betere plek zijn." Nu probeer ik dat goede punt te bereiken, maar ik moet nog een aantal stappen doorlopen. Ik kan dit niet beoordelen in termen van de eerlijkheid van het leven, maar puur in termen van geluk.

3. Was “Table for One” jouw droomalbum, of is dit het begin van een serie die nog lang zal voortduren?

“Table for One” is voor mij een van de boeken in de albumbibliotheek geworden, een soort samenvatting van een verhaal. Er komt nog wel even geen nieuw Turks album uit (lacht), maar er komt binnenkort wel een Engelstalig album uit. Als ik iets in het Turks zou doen, zou ik deze keer een ander concept hanteren.

4. Hoe ontstond het idee voor het album? Ga eens terug naar de tijd dat je voor het eerst dromen had. Hoe zagen die eruit?

Ik ben iemand die zich beter voelt en meer ideeën vindt door te praten. Terwijl ik het aan mijn vrienden en de mensen om mij heen vertelde, begon het idee te groeien en werd het verhaal steeds groter. Het hoofdidee van het album is voor mij een metafoor. Als je alleen eet, heb je altijd het gevoel dat je je op de rand van de sociale scheidslijn bevindt. Ook al is het normaal, toch vinden mensen het vreemd. Soms willen we dat iemand tegenover ons zit, maar onze ware persoonlijkheid wordt bepaald door wat we hebben meegemaakt en meegemaakt wanneer de persoon tegenover ons de tafel verlaat. Zoveel emoties voelend, alleen aan die tafel; Het was een album met een breed concept, gebaseerd op een moment van confrontatie en het herwinnen van zelfvertrouwen. Elk nummer op het album heeft een kleurcode voor de beelden en een eigen verhaal. Zo begint het eerste nummer van het album, Entrance, met een gevoel van verstikking, terwijl het laatste nummer van het album, Exit, het verhaal vertelt van een persoon die zijn huid afwerpt en uit die gemoedstoestand komt. Net zoals wij moeilijke tijden in het leven doorkomen. Dus, “Table for One” is eigenlijk als een innerlijke afrekening van onze gevangen zielen en de sociale orde, en moedigt mensen aan om die maaltijd alleen aan die tafel te eten, de rekening te betalen, op te staan ​​en sterk en alleen weg te gaan, en misschien zichzelf weer te ontdekken.

5. Was er een moment tijdens het opnameproces dat het moeilijkst voor je was, maar waarop je aan het einde kon zeggen: "Ik ben blij dat ik heb geleefd"?

Er waren moeilijkheden, vooral vanuit technisch oogpunt, om het project tot stand te brengen en af ​​te ronden. Maar over het algemeen verliep alles goed, ik had geen minpunten.

En nu door naar het 6e album. Welke stemming roept het op?

Voor mij is het album als de gerechten op het menu van een Michelin-restaurant; Elke maaltijd geeft je een ander gevoel. Hoewel de stukken qua muziekstijl op elkaar lijken, verschillen ze ook in hun aspecten. Het mooie is dat iedereen die aan tafel zit, zelf kan kiezen welk liedje (of welke maaltijd) hij/zij wil horen. Ik kan zeggen dat het verhalen zijn waarin alle emoties voorkomen.

7. Er staan ​​duetten met hele sterke namen op het album: Sertab Erener, Mabel Matiz, Can Ozan, Dolu Kadehi Ters Tut... Hoe zijn deze samenwerkingen ontstaan? Wat was voor jou het meest uitdagend of transformerend?

Alle samenwerkingen ontwikkelden zich op natuurlijke en organische wijze. We ontmoetten Sertab op sociale media vlak voor de pandemie. We hielden gedurende het hele proces contact en ze heeft mijn leven heel erg aangeraakt, als een mentor. We zeiden: "Laten we samen een liedje maken", en toen maakten we er een duet van. Toen ik het componeerde, dacht ik: "Als ik het nummer niet had geschreven, zou het niet hetzelfde voelen als hoe ik het nu doe." Toen ik Mabel ontmoette, kon ik voor het eerst de compositie van iemand anders beschouwen als mijn eigen compositie. Het was niet zozeer een proces dat mij uitdaagde, maar eerder een ervaring die mij veranderde en mij anders naar dingen liet kijken. Ons tweede nummer is Full Glass Upside Down en onze chemie past heel goed bij elkaar. We vinden het heel prettig om in de studio ideeën uit te wisselen. We kennen elkaar allemaal goed, dus het is altijd een heel plezierig en creatief proces als we samenkomen. We hadden ons nummer met Canozan al eerder als single uitgebracht, maar we besloten het aan het album toe te voegen omdat we vonden dat het bij de geest en het verhaal van het album paste. Produceren met Cano is altijd leuk en gaat vanzelf. Wij zijn ook iets nieuws met hem van plan. Elke naam op het album heeft op een andere manier een bijdrage aan mij geleverd. Ik kan wel zeggen dat het produceren van iets met zulke namen een van de beste aspecten van mijn reis is.

8. Heeft Sertab Erener je advies gegeven dat je tijdens het proces heeft geïnspireerd?

Er is veel gebeurd. Van tijd tot tijd, als ik het moeilijk heb in mijn carrière, vraag ik mij af: “Hoe ga je met dit gevoel om?” Ik vroeg het. Hij zegt altijd tegen mij: "Als je je werk vanuit liefde doet, zal het je altijd verder brengen." Zijn woorden herinneren ons er altijd aan dat, hoe moeilijk de weg ook is, als je hard werkt en je vasthoudt aan je beroep, je er uiteindelijk wel doorheen komt. In die zin inspireert het mij altijd.

9. Heb je een rolmodel? Op wie wil je bijvoorbeeld lijken?

Ik weet niet of ik ze rolmodellen kan noemen, maar er zijn veel geweldige vrouwelijke artiesten die mij inspireren. Als Turk kan ik Sertab Erener, Sezen Aksu en Şebnem Ferah zeggen.

10. Is muziek voor jou slechts een vorm van expressie of wordt het een platform dat maatschappelijke verantwoordelijkheid draagt?

Waar je ook bent, uiteindelijk heeft de agenda een ziel. Als de agenda verslechtert, heeft dat gevolgen voor ons allemaal, en dat geldt ook voor kunstenaars. Als bewoners van dit land zouden wij ons moeten afvragen: "Wat kunnen wij in deze situatie doen?" Ik denk dat we ons best moeten doen om het moreel van de mensen op te krikken.

11. Stel je voor dat je een concert geeft. Je ziet hem van voren naar je kijken en je raakt erg opgewonden. Wie zou dat zijn?

Mijn lijst is eindeloos, maar als Pink Floyd als band op de eerste rij had gekeken, denk ik dat ik een professionele opleiding had afgerond (lacht).