We spraken met Duru, de solist van de band die de Harbiye Open Air-concerten opende: Altijd 'Redd' gedurende 20 jaar

Sinds de oprichting is het de stem van vele burgers geweest, vanwege zijn muzikale en tekstuele kwaliteit, zijn plaats bij sociale gebeurtenissen en zijn houding. Zodanig zelfs dat zij de zomerconcerten van het openluchttheater Harbiye Cemil Topuzlu openden en solist Doğan Duru de burgemeester van de metropool Istanbul (IMM), Ekrem İmamoğlu, en de universiteitsstudenten herdacht die protesteerden tegen de operaties tegen de IMM en vervolgens werden gearresteerd. "We hebben hier jonge vrienden die niet met ons meeleven, ze zitten in de gevangenis. We hebben hier een burgemeester die niet met ons meeleeft, hij zit ook in de gevangenis. En er zijn hier ook vrienden die niet met ons meeleven; zij zijn op basis van verdienste in de gemeente benoemd, en zitten ook in de gevangenis. Er zijn ook vrienden die buiten de gevangenis staan ​​omdat ze zich jarenlang tegen ons hebben verzet, misschien als groep die na 17-18 jaar een concert in Harbiye kon geven; het zijn ook lasteraars," zei hij, verwijzend naar Murat Abbas, algemeen directeur van IMM Culture Inc., die werd vrijgelaten na daadwerkelijk berouw.

We spraken met Doğan Duru over het 20-jarig jubileum van de Redd-band en zijn eerste dichtbundel "Tanrım Pardon Dermi?" en nationale kwesties.

- Het is 20 jaar geleden dat het eerste album uitkwam. Hoe beoordeelt u deze 20 jaar als u terugkijkt?

Niet alleen wij zijn veranderd in de afgelopen 20 jaar, ook de tijden zijn veranderd. De muziekindustrie is geëvolueerd, de maatschappij heeft transformaties doorgemaakt en in elke periode heeft een artiest of band zichzelf opnieuw moeten definiëren. Maar in plaats van onszelf te definiëren, probeerden we onze eigen taal te ontwikkelen. Elk album dat we in deze periode hebben gemaakt, is als een verslag van de periode waarin we ons bevinden. De afgelopen 20 jaar vormden de basis voor ons collectieve geheugen als groep.

- Als u de afgelopen 20 jaar de revue laat passeren, zijn er dan gebeurtenissen die u als een breekpunt beschouwt?

Soms zijn de dingen die wij breekpunten noemen niet extern. De momenten waarop je naar jezelf terugkijkt en met jezelf in botsing komt, kunnen bepalender zijn. Voor ons was “The Perfect Space” precies dat moment. Het was een drempel waarop we onze eigen grenzen, gewoontes en denkwijzen in twijfel trokken en opnieuw vaststelden. Dat album bracht ons naar een andere plek, zowel tijdens als na het creatieproces.

- Welk album onderscheidt zich voor jou van de rest? Wij willen graag naar zijn verhaal luisteren.

“Perfect Emptiness” onderscheidt zich van de rest omdat elke beslissing op dat album met overgave werd genomen. Het opnameproces was technisch gezien een uitdaging, maar het grootste probleem was mentaal van aard, niet technisch. We hebben lang nagedacht over wat we niet wilden zeggen. Daar leerden we dat stilte soms ook een vorm van expressie kan zijn. Daarom is dit album voor ons niet zomaar een verzameling, maar een confrontatie.

- Dus, welk(e) liedje(s)?

Ik vind het juister om deze vraag via het album te beantwoorden. Omdat één liedje niet compleet is zonder de context van een ander liedje. Sommige werken moeten als een geheel worden beschouwd. Dat album was ook zo.

- Je eerste dichtbundel is gepubliceerd. Hoe was het om jouw woorden op papier gezet te zien en ze in liedjes uit te drukken?

Ik denk dat muziek tijdelijk is; blijft in de lucht hangen in een scène, in een moment. Maar het schrift is permanent. De kilte van schrijven verschilt wezenlijk van de warmte van muziek. In een boek word je alleen met de woorden achtergelaten. Die eenzaamheid was goed voor mij. Ik trof een soort naaktheid aan; onverbloemde, directe en soms brutale taal. Dat wilde ik ook wel eens meemaken.

- U draagt ​​uw boek op aan İrfan Alış, die ons onlangs is ontvallen. Denkt u dat Türkiye zich realiseert wat voor soort kunstenaar het verloren heeft?

Soms wordt de ware impact van iemand duidelijker in zijn of haar afwezigheid. Irfan was een veelzijdig en diepgaand persoon. Hij maakte niet alleen muziek; Hij produceerde ideeën, gaf onderwijs en liet zijn sporen na in alle sectoren waarin hij sprak. Ik weet niet of Türkiye wel helemaal begreep wat hij vertegenwoordigde. Maar we missen hem. Dit boek is een weerspiegeling van dat verlangen.

'KUNSTENAAR, JE BENT SLECHT ZONDER GETUIGENIS

Ik vind het juister om deze vraag via het album te beantwoorden.

Omdat één liedje niet compleet is zonder de context van een ander liedje. Sommige werken moeten als een geheel worden beschouwd. Dat album was ook zo. n Uw eerste dichtbundel is gepubliceerd. Hoe was het om jouw woorden op papier gezet te zien en ze in liedjes uit te drukken? Ik denk dat muziek tijdelijk is; blijft in de lucht hangen in een scène, in een moment. Maar het schrift is permanent. De kilte van schrijven verschilt wezenlijk van de warmte van muziek.

In een boek word je alleen met de woorden achtergelaten. Die eenzaamheid was goed voor mij. Ik trof een soort naaktheid aan; onverbloemde, directe en soms brutale taal. Dat wilde ik ook wel eens meemaken. n U draagt ​​uw boek op aan İrfan Alış, die ons onlangs is ontvallen. Denkt u dat Türkiye zich realiseert wat voor soort kunstenaar het verloren heeft? Soms wordt de ware impact van iemand duidelijker in zijn of haar afwezigheid. Irfan was een veelzijdig en diepgaand persoon. Hij maakte niet alleen muziek; Hij produceerde ideeën, gaf onderwijs en liet zijn sporen na in alle sectoren waarin hij sprak. Ik weet niet of Türkiye wel helemaal begreep wat hij vertegenwoordigde. Maar we missen hem. Dit boek is een weerspiegeling van dat verlangen.