De heerser die het kalifaat naar het Ottomaanse Rijk bracht: Yavuz Sultan Selim

Geboren in 1470 in Amasya, waar zijn vader, Sultan Bayezid II, de sanjak bey was, was Selim I's moeder Ayşe Hatun, de dochter van Dulkadiroğlu Alaüddevle Bozkurt Bey.

Prins Selim, die al op jonge leeftijd een goede opleiding genoot van privéleraren en talloze leraren, was van 1487 tot 1510 gouverneur van de Trabzon Sanjak. Zijn bestuur in deze periode legde de basis voor zijn toekomstige sultanaat. Hij volgde de ontwikkelingen langs de grens nauwlettend, met name die van Sjah Ismail, die een grote politieke en religieuze uitdaging voor het Ottomaanse Rijk zou vormen. Hij stuurde rapporten over deze zaken naar de hoofdstad en organiseerde verschillende militaire operaties.

Zijn zoon, Prins Suleiman, werd in 1494 in Trabzon geboren, maar zijn andere zoon, Prins Salih, stierf toen hij nog een kind was.

Toen Prins Selim I vernam dat zijn broer Ahmed zich voorbereidde om de troon te bestijgen, schreef hij een strenge brief aan zijn vader.

Toen de ziekte van zijn vader verergerde en de meeste viziers in de raad de sultan aanzetten om Ahmed te steunen, voegde hij zich eerst bij zijn zoon Süleyman in Kefe en vervolgens, vergezeld door 3000 man, bij zijn vader in Edirne. Selim, gesust door zijn vader Bayezid II, met wie hij het in Çukurçayır had opgenomen, kreeg de Sanjak van Semendire en toestemming om tegen de Hongaren te vechten.

Prins Selim, die het nieuws ontving dat zijn oudere broer Ahmed was opgeroepen voor de troon, trok Edirne binnen en haalde vervolgens zijn vader in om in Çorlu aan te komen. Bij Uğraşdere lanceerden de troepen van Bayezid II een plotselinge aanval, waardoor prins Selim zich moest terugtrekken.

In Istanbul verklaarden de Janitsaren openlijk hun afwijzing van Prins Ahmed en hun steun aan Selim. Ahmed, die tot aan Üsküdar was gereisd, kon de stad niet binnenkomen. Ondertussen werd een steunbetuiging gestuurd naar Prins Selim, die zich in Caffa bevond. Onder druk van enkele pasja's werd Bayezid II gedwongen af ​​te treden ten gunste van Selim. Zo besteeg Prins Selim op 24 april 1512 de troon als negende Ottomaanse heerser.

Bayezid II, die afstand deed van de troon, vertrok uit Istanbul naar Didymoteicho en stierf op 10 juni 1512 in het dorp Abalar. Sultan Selim doodde ook zijn broers Ahmed en Korkut, die zich na de dood van hun vader tegen hem verzetten, om het voortbestaan ​​van het sultanaat veilig te stellen.

Het eerste doelwit van Yavuz Sultan Selim, die de troon besteeg, was Shah Ismail. Hij vormde een ernstige religieuze en politieke bedreiging voor het Ottomaanse Rijk.

Sultan Selim vertrok op 20 maart 1514 vanuit Edirne voor de Perzische veldtocht. Aan het einde van een uitdagende vijf maanden durende veldtocht behaalde hij op 23 augustus 1514 een overwinning op sjah Ismail bij Chaldiran. Yavuz Sultan Selim zette zijn veldtocht voort en trok op 6 september Tabriz binnen, waar hij een preek in zijn naam liet houden, enkele ontwikkelingsprojecten in de regio initieerde en bijna duizend geleerden en kunstenaars naar Istanbul stuurde.

Sultan Selim, die de wintermaanden met zijn leger in Amasya doorbracht, veroverde Kemah op 19 mei 1515 op de Safawieden en rukte vervolgens op naar Sivas. Vervolgens schakelde hij de Dulkadiriden, die samenspanden met sjah Ismail, uit en keerde terug naar Istanbul.

Sultan Selim stuurde Idris-i Bitlisi, een van de belangrijkste geleerden uit die tijd, naar de regio Diyarbakır om tegen de Safawieden te vechten en probeerde de soennitische/shafi'i-stammen in de regio te organiseren tegen de Safawieden. Hij wist ook de Koerdische heersers aan zijn zijde te krijgen.

Yavuz Sultan Selim vertrok op 5 juni 1516 uit Istanbul voor zijn oostelijke campagne. Toen hij vernam dat de Mamelukken-sultan samenwerkte met de Safawieden, trok Selim vanuit Malatya op naar Aleppo en versloeg hij het Mamelukkenleger onder leiding van Gansu Gavri in een slag op de Mercidabık-vlakte op 24 augustus. Na de slag liet Selim het lichaam van Gansu Gavri bergen en naar Aleppo brengen voor begrafenis met gebeden.

Yavuz Sultan Selim besloot vervolgens een veldtocht tegen Egypte te beginnen, waarbij hij eerst Damascus en vervolgens Jeruzalem innam. Op 9 januari 1517 vertrok Selim vanuit Gaza naar Egypte en versloeg het leger van de Mammelukken, dat zich na een moeizame tocht door de woestijn op 22 januari bij Ridaniya had hergroepeerd. Op 15 februari trok hij Caïro binnen met een indrukwekkende ceremonie en besteeg hij de Egyptische troon in Qasr-ı Yusuf.

Na de nederlaag van de Mamelukken in de Slag bij Ridaniya stuurde Sultan Selim de Abbasidische kalief al-Mutawakkil al-A'lallah, diverse prominente figuren, geleerden, ambachtslieden, kooplieden, heilige relikwieën en buitgemaakte materialen per marine naar Istanbul. Bij zijn terugkeer lokaliseerde Sultan Selim het graf van Muhyiddin ibn al-Arabi in Damascus en liet er een mausoleum bouwen, samen met een moskee en een derwisjloge in de buurt.

Na deze campagne droeg Selim het kalifaat over aan de Ottomanen en werd hij de eerste kalief van het rijk.

Na deze campagne, die 2 jaar en 1 maand duurde, keerde Sultan Selim op 25 juli 1518 terug naar Istanbul.

De sultan liet de marine voorzien van nieuwe schepen en liet kanonnen gieten voor de expeditie naar Rhodos in april 1519.

Sultan Selim, die op 18 juli 1519 naar Edirne vertrok vanwege de pestepidemie in Istanbul, kon vanwege een grote tumor op zijn rug niet verder komen dan Çorlu en stierf op 22 september 1520.

De dood van Yavuz Sultan Selim werd geheim gehouden tot de aankomst van zijn zoon Süleyman vanuit Manisa in Istanbul. Op 1 oktober 1520 werd zijn lichaam naar Istanbul gebracht, waar zijn zoon en hoogwaardigheidsbekleders hem bij de stadspoort opwachtten en naar de Fatih-moskee brachten. Na het gebed werd Selim begraven in het Mirzapaleis, waar nu zijn mausoleum staat. Later gaf zijn zoon Süleyman opdracht tot de bouw van een mausoleum, een moskee en een sociaal complex dat naar hem vernoemd was.

De achtjarige regering van Yavuz Sultan Selim was een keerpunt in de Ottomaanse geschiedenis. Selim, die vooral bekend stond om zijn aanpak van oosterse kwesties en zijn inspanningen om definitieve oplossingen te vinden, wist de Safawiden te dwarsbomen en een soennitische verstandhouding binnen het Ottomaanse Rijk te bevorderen.

Toen hij de troon besteeg, vergrootte hij het Ottomaanse grondgebied, dat 2 miljoen 375 duizend vierkante kilometer bedroeg, in de korte periode van 8 jaar met meer dan 2,5 keer tot 6 miljoen 557 duizend vierkante kilometer door zijn campagnes in het Oosten.

Yavuz Sultan Selims status als verenigende leider binnen de islamitische wereld leidde ertoe dat hij de "Sultan van het Kalifaat" werd genoemd. In officiële documenten werd hij ook wel "Hadimu'l-Haremeyn" genoemd, wat "Beschermer van Mekka en Medina" betekent.

Hoewel hij in westerse bronnen wordt afgeschilderd met een hardvochtig temperament, maakte Selim, wiens rechtvaardigheidsgevoel in sommige ambassaderapporten bijzonder wordt benadrukt, er een principe van om met geleerden te praten en hun mening en die van andere staatslieden over politieke kwesties te vragen.

Er wordt gezegd dat Yavuz Sultan Selim een ​​belezen man was met een grote interesse in geschiedenis, vloeiend Perzisch sprak en ook bekend was met het Arabisch en het Tataarse dialect. Zijn divan, met zijn Perzische gedichten, werd gepubliceerd en zijn Turkse gedichten zijn ook te vinden in enkele bloemlezingen.