Kahlana Barfield Brown over haar sprong van beautyredacteur naar modeontwerper

In ELLE's maandelijkse serie Office Hours vragen we mensen in machtige posities om ons mee te nemen door hun eerste banen, slechtste banen en alles daartussenin. Deze maand spraken we met Kahlana Barfield Brown, een beautyredacteur die merkoprichter werd en haar carrière begon als stagiair bij InStyle . Ze maakte haar designdebuut in 2022 met een collectie voor Target's Future Collective, die bijna direct uitverkocht was. Vervolgens werkte ze in 2024 samen met Nike om een ​​custom Air Force 1 sneaker te creëren voor het Yardrunners-programma ter ere van haar alma mater, Howard University. Nu breidt ze haar creatieve visie uit met haar eigen label, KBB by Kahlana - een collectie van verfijnde essentials geïnspireerd op streetwear, verkrijgbaar in de maten XS-4XL (00-30) en geprijsd tussen de $ 20 en $ 95. Zoals ze het zelf zegt: "Ik wilde stukken ontwerpen zodat vrouwen altijd iets te dragen zouden hebben." Hier is een nadere blik op hoe ze het allemaal voor elkaar krijgt.

Mijn eerste baan

Mijn allereerste baan was bij The Gap toen ik 16 was en op de middelbare school in Seattle zat. Ik denk dat ik ongeveer $ 5 per uur verdiende – het minimumloon dat toen gold. Maar dat kon me niet schelen, want ik was zo dol op mode. Eigenlijk vouwde ik kleding voor de kost – dat was mijn ding. Dankzij The Gap werd ik een meester in het vouwen van kleding. Ik haalde spullen uit de paskamers en zorgde ervoor dat elk shirt op de toonbank perfect gevouwen was. Tot op de dag van vandaag vouw ik mijn shirts nog steeds op de Gap-manier: met de mouwen naar achteren en naar binnen gevouwen. Ik heb ook tijdens mijn studie in de detailhandel gewerkt. Zelfs toen ik stage liep bij InStyle , werkte ik bij Club Monaco op Fifth Avenue. Mijn stage eindigde om 18.00 uur en ik was om half zeven bij Club Monaco.

Mijn slechtste baan

Toen ik aan Howard studeerde, begon ik in de zomer na mijn tweede jaar stage te lopen. Ik wist al dat ik van tijdschriften hield – ik studeerde journalistiek en modemerchandising – en ik wist zeker dat ik in die wereld wilde werken. Maar ik had een vriendje in Seattle, dus in plaats van naar New York te gaan voor zomerstages, bleef ik naar huis gaan, naar Seattle. Op een zomer kreeg ik een stage bij The Seattle Times , waar ik rouwadvertenties moest schrijven. Die ervaring maakte me duidelijk: dit was niet mijn vakgebied. Ik realiseerde me al snel dat dit niet het pad was dat ik met mijn journalistiekopleiding wilde bewandelen. Dat is het enige advies dat ik jongeren altijd geef: ga niet terug naar je geboorteplaats voor de zomer – ga naar New York City en loop stage!

Hoe ik begon in de beautywereld

Schoonheid viel me in de schoot. Ik was een enorme tijdschriftenverslaafde op de universiteit – ik had abonnementen op alles. InStyle voelde haalbaarder, beter aansluitend bij wat ik daadwerkelijk kon kopen met een studentenbudget. Dat was het tijdschrift waar ik specifiek voor wilde werken.

Ik had een vriendin, Daisy Lou Ellen, die daar assistente was. Zij was ook naar Howard gegaan – ze was ouder, maar we hadden een gemeenschappelijke vriendin. Ik vertelde hem dat het mijn droom was om bij InStyle te werken, en hij bracht me met haar in contact. Ze gaf me fantastisch advies over de stappen die ik moest nemen. Dus nam ik contact op met de toenmalige chef verslaggevers, DeLora Jones Blake. Ik was compleet te netjes gekleed voor de vergadering – ik denk dat ik zelfs een aktetas had meegenomen – maar ik kreeg de stage.

Ik begon als stagiaire, en ik herinner me nog dat de assistente van beauty director Amy Synnott op vakantie ging. Ik dacht: dit is mijn kans. Ik zei tegen mezelf: ik moet het werk van dit meisje beter doen dan zij. Ik moet Amy bewijzen dat ze mij in haar leven nodig heeft.

De werkdag begon om 10 uur 's ochtends, maar ik was er elke ochtend om 8 uur. Ik zette water op Amy's bureau voordat ze arriveerde. Als ze een verhaal had waar ze een overzicht van moest maken, belde ik nog meer producten dan ze had gevraagd. Als het een verhaal over blush was, belde ik elke blush die ik kon vinden. Ik deed er alles aan om haar werk makkelijker te maken – want dat is wat je altijd zou moeten doen: meer doen dan er van je gevraagd wordt.

Na mijn stage verhuisde ik terug naar Seattle. Maar een week nadat ik thuiskwam, belde Amy me en werd ik aangenomen.

Over het belang van representatie

Ik zag een ruimte in de beautywereld waar zwarte vrouwen gewoon niet vertegenwoordigd waren. Het was krachtig om die rol te vervullen, omdat ik het gevoel had dat ik een afspiegeling was van kleine meisjes die op mij leken – maar iemand zoals ik niet als de schoonheidsnorm beschouwden. Ik wist dat mijn positie in de beautybranche zowel noodzakelijk als nodig was. Dus nam ik het heel serieus en voelde ik er een diep gevoel van zingeving achter. Ik wist dat ik mijn plek kon gebruiken om licht te werpen op mijn ervaring als zwarte vrouw – met name de behoeften die ik heb als een donkerdere zwarte vrouw met natuurlijk haar.

Het verhaal achter mijn connectie met Target

Uiteindelijk verliet ik InStyle omdat ik een persoonlijk merk begon op te bouwen en veranderingen in tijdschriften zag. Dus greep ik de kans om te zien wat er zou gebeuren als ik zelfstandig aan de slag zou gaan. Dankzij mijn relaties in de tijdschriftenbranche namen veel merken contact met me op voor consultancy en samenwerkingen.

Toen sprak ik in een panel over trends bij Target, waar ik het Target-team ontmoette – specifiek een zwarte vrouw genaamd Pamela Brown [hoofd talentpartnerschappen en influencermarketing]. Ze vroeg me: "Zou je ooit met Target willen werken?" en ik zei: "Absoluut."

Snel vooruit, er was een kans om een ​​campagne voor hen te doen genaamd Black Beyond Measure, die ik samen met mijn dochter deed. Daarna vroegen ze mij als eerste designpartner voor een nieuw merk genaamd Future Collective dat ze lanceerden. Het was ontworpen als een modieuze, gedurfde lijn bij Target, gecreëerd door smaakmakers, stijlinfluencers en redacteuren – en ik was toevallig de eerste designpartner.

Veel mensen dachten dat ik het bezat, maar dat was niet zo – het was een merk van Target. Toch kon ik mijn esthetiek op tafel leggen. Er waren zeker beperkingen; ik moest binnen bepaalde parameters werken wat betreft stoffen, prints, patronen en de bijbehorende maatvoering, wat niet per se de pasvorm was die ik zelf zou hebben gekozen. Toch deed ik mijn best, en het sloeg aan. De ondersteuning overtrof mijn stoutste dromen – het was meteen uitverkocht.

Hoe ‘succes’ er nu uitziet

Ik vertelde Target dat ik mijn eigen gelijknamige lijn wilde creëren – een die echt authentiek zou zijn. Na zo lang in de mode te hebben gewerkt, heb ik een groot gat gezien. Ik heb met veel modehuizen gewerkt, en hun maten gaan meestal maar tot maat 42. Er zijn zoveel vrouwen die onderbezet zijn.

Ik zag een kans om een ​​collectie te creëren die gebaseerd is op mode-essentials die je kunt mixen en matchen. Ik wilde items ontwerpen zodat vrouwen altijd iets te dragen hebben – stijlvol maar toch verfijnd. Klassiek en uniek, zodat je er interessant uitziet maar toch basisstukken hebt. Zo wil ik dat mijn garderobe eruitziet, en met kwaliteit waarop je kunt vertrouwen.

Voor mij was Target de perfecte retailer vanwege de toegankelijkheid. Eieren kosten $10 per pak – mensen hebben geen $400 te besteden aan een simpel tanktopje. Target bood aan om me te steunen en mijn lijn twee jaar lang als exclusieve retailer te verkopen. Na die twee jaar ben ik vrij om het mee te nemen waar ik maar wil.

Mijn modefilosofie

Ik hou altijd van eenvoud. Ik ben iemand die echt van comfort houdt – als ik iets oncomfortabels draag, trek ik het uit. Vaak verruil ik mijn spijkerbroek voor een joggingbroek, maar die combineer ik dan met een nette blouse. Ik denk dat gemak en stijl voortkomen uit een moeiteloze look, alsof je er niet te veel moeite voor hebt gedaan. Als je je comfortabel voelt en een look kunt omarmen, loop je met meer zelfvertrouwen.

Een stylingtruc waar ik bij zweer en die elke look direct verbetert

Ik weet dat het cliché klinkt, maar ik ben echt zo'n "doe één ding af"-mens. Dat is eenvoud, en ik hou van die eenvoud, maar ik probeer er altijd een soort uitroepteken achter te zetten. Er zal iets interessants zijn, maar alles eromheen zal tijdloos en klassiek zijn.

Het onmisbare item dat elke vrouw in haar garderobe nodig heeft

Een geweldige jeans – als je eenmaal je silhouet hebt gevonden, houd je eraan. En een fris wit overhemd. Ik geloof erin dat je je moet kleden voor je lichaam, niet voor een stijl. Ontdek wat bij je figuur past, vergeet wat je ziet of leest over trends en houd je aan je formule. Ik jaag geen trends na; ik draag wat flatterend is.

Dit interview is bewerkt en ingekort voor de duidelijkheid.