Etymologie: de verborgen verhalen achter alledaagse woorden

Zelfs de meest bescheiden woorden kunnen bogen op hun oorsprong .

Sommige stammen uit het Latijn of het Grieks ; andere kwamen uit andere talen of van ver weg naar het Spaans , soms van heel ver weg; weer andere werden aan ons uitgeleend door volkeren die met het Spaans leefden of nog steeds leven.

Laten we vandaag genieten van de reis die een handvol nederige, alledaagse woorden aflegt. In hun rugzakken dragen ze merkwaardige verhalen die veel vertellen over wie we waren en wie we nog steeds zijn als mens.

Het zelfstandig naamwoord centrum is in onze taal afkomstig van het Latijnse centrum . Het Latijn had het overgenomen van het Griekse kéntron , waar het ' steek ' en ' windstreek waarop de tekening van de omtrek rust' betekende.

Zonder twijfel een zeer visuele metafoor om te verwijzen naar dat innerlijke punt dat zich op gelijke afstand van een afgebakend gebied bevindt, of, figuurlijk, naar het punt waar men begint of waar men samenkomt. En je zou kunnen zeggen dat je etymologie moet kennen om van deze verhalen te kunnen genieten.

Ze hebben het mis. Blader er maar eens doorheen , al is het digitaal, in het Woordenboek van de Spaanse Taal . (Natuurlijk, naast het lezen van deze Eñe .)

Wie houdt er niet van een stevige knuffel ? Ze slaan hun armen om ons heen en trekken ons dicht tegen zich aan, alsof ze ons verwelkomen in een warme haven. Die borst was de oorsprong van ons werkwoord "knijpen ".

In het late Latijn , waar het oorspronkelijk vandaan komt, was het werkwoord appectorare afgeleid van het Latijnse pectus, pectoris , wat ' borst ' betekent. De prachtige definitie uit het Woordenboek van de Spaanse Taal maakt dit duidelijk: 'Iets tegen de borst houden of omklemmen, meestal met de handen of armen .'

Het bijvoeglijk naamwoord 'echt' is misschien een wat zondagserig woord, maar het draagt ook een eigen geschiedenis met zich mee. Authentiek is wat wij als authentiek , legitiem beschouwen.

Het vindt zijn oorsprong in het Latijnse woord genuinus , wat afgeleid is van het woord genu , dat ' knie ' betekent. (In het Spaans komt dit geslacht ook voor in genuflection of genuflexo , wat verwijst naar de handeling waarbij de knie naar de grond wordt gebogen als teken van eerbied.)

En wat, vraagt u zich misschien af, heeft knielen te maken met authenticiteit of legitimiteit ? Het heeft er veel mee te maken. Romeinse ouders ensceneerden de erkenning van hun kinderen ritueel door ze van de grond te tillen en op hun knieën te plaatsen.

Het Latijnse woord costa betekent ' zijde ' en ook ' rib '. Ons woord costa , dat verwijst naar de oever van een watermassa, is ervan afgeleid.

Het werd ook gebruikt om ribben aan te duiden (de oorsprong ervan is nog steeds te zien in dit verkleinwoord). Hoewel dit gebruik nu verloren is gegaan, resoneert het in het werkwoord acostar ( liggen), want wie gaat er nou niet op zijn ribben liggen?

Laten we eindigen met een heel typische. We hebben het over griffioenhaar als we het hebben over haar dat gekruld of verward is . Wist je dat het woord griffioen ook uit het Latijn en Grieks komt?

In het Grieks was de grypós een fabelachtig dier met een bovenlichaam als dat van een adelaar en een onderlichaam als dat van een leeuw. Het is hetzelfde woord dat we ook gebruiken om de waterkraan aan te duiden. Dit laatste gebruik lijkt te zijn ontstaan door de gewoonte om deze kranen te versieren met dierenkoppen.

Laat woorden je innig omhelzen . Ze bewaren voor ons bijzondere schatten die de beste verhalen bij de haard waardig zijn.

Lees verder

ONDERWERPEN -