"Rouw is onmogelijk in een systeem dat je dwingt om gezond te zijn", zegt schrijfster Tania Tagle.

" Rouw is alsof je een gat in je hart hebt. Je hebt het gevoel dat je doodgaat, maar dat doe je niet", vertelt haar negenjarige zoon aan de Mexicaanseschrijfster Tania Tagle. over de zelfmoord van haar vader , en de auteur vraagt zich af: "Waar laat je die emoties in een systeem dat je dwingt om oké te zijn?"

"Ik denk dat het te maken heeft met het systeem waarin we leven; het staat je niet toe het verlies te verwerken. De volgende dag moet je ontbijten en werken. Er is geen ruimte in onze hedendaagse maatschappij voor rouw : het dwingt je om oké te zijn, maar dat ben je niet, omdat je zoveel dingen voelt die je moet onderdrukken", stelt de essayist , die doorgaans de kamer van haar ervaringen bewoont om literatuur te schrijven.

Die ruimte zonder schuldgevoel, wanneer woede, nostalgie en verdriet opkomen als gevolg van rouw, is terug te vinden in Fauce, Tagles nieuwste boek. Het is ontstaan uit haar 'behoefte' om een plek te vinden waar ze haar verdriet kwijt kon en om de herinneringen van haar zoon, gevormd door de zelfmoord van een dichter die zowel vader als partner was, te verzamelen.

Tagle noemt het gat in het hart van zijn zoon "fauce" , wat in het meervoud "fauces" verwijst naar de snuit van dieren, van het gehemelte tot de nek. Het is een "drempel die noch de mond noch de maag is, maar een plek waar je half verstikt kunt blijven".

Toen hij deze drempel overging, vertelde hij dat hij veel boeken tegenkwam die probeerden schuldgevoelens en een moraal aan te wakkeren over de emoties die gepaard gaan met verdriet, zoals woede.

Hoewel ze toegeeft dat ze toevlucht vond in de teksten van Piedad Bonnett, Chantal Maillard en Esther Salignson , drie vrouwen die hun kinderen door zelfmoord verloren.

"Waarom identificeerde ik mij als moeder en niet als partner?", vraagt Tagle, 39, zich af.

Bovendien, zo benadrukt ze, heeft de vrouw een 'zorgverlenende relatie' met zelfmoord , want, zo herinnert ze zich, 'ik voelde meer als een verzorger, en we waren niet langer een stel'.

Volgens de cultuurmanager komt dit probleem voort uit het feit dat de wereld te maken heeft met een 'crisis op het gebied van de geestelijke gezondheid' en dat het juist vrouwen zijn die ervoor hebben gekozen om dit niet te normaliseren.

" Echtparen, moeders, zussen en vriendinnen zorgen voor de geestelijke gezondheid van mannen , jazeker. Niet alleen de geestelijke gezondheid, maar ook de fysieke gezondheid. In mijn familie gaan mannen niet naar de dokter, tenzij hun vrouw of dochter hen begeleidt. En hetzelfde geldt voor therapie of andere zorg; die komt op ons neer," benadrukt ze.

Wat dit fenomeen in de literatuur betreft, benadrukt ze dat er een groot aantal mannelijke auteurs zijn die kampen met psychische problemen, maar dat de maatschappij ervoor heeft gekozen om hen te 'idealiseren' en 'genieën' te noemen vanwege hun 'talent of creativiteit'.

Tagle geeft toe dat je nooit kunt ontsnappen aan de spiraal van verdriet ; het is de tijd die de gangen van dat labyrint uitrekt, waardoor je geleidelijk met helderheid kunt wandelen.

Zoals de dag dat hij aan zijn zoon bekende dat zijn vader zelfmoord had gepleegd en dat zijn dood geen 'ongeluk' was.