Fans van Lucio Corsi zijn wild bij de preview van The Guitar in the Rock

Drie uitverkochte avonden en fans in delirium in Grosseto, in de bioscoop The Space, voor de preview nationaal van 'The Guitar in the Rock', de concertfilm van Lucio Corsi filmde in de abdij van San Galgano (Siena), waar hij ook is het beroemde zwaard in de steen bewaard is gebleven. Vandaag de eerste echte vertoning, met Corsi die arriveerde aan boord van een zwarte gepantserde wagen, als een ster internationaal, om Grosseto en haar Maremma te vieren. San Galgano "was mijn droom en die van Tommaso Ottomano, de directeur van de film - zegt Corsi zelf -. Als kinderen keken we naar De Last Waltz, Nirvana... Met versterkers in de kamers in platteland waar we met onze verbeelding doorheen reisden. San Galgano is als de buik van een walvis: een waanzin midden in de velden, een verschijning. Ik heb er altijd van gedroomd om de baarmoeder van een walvis, om het geluid daar te horen. We wilden een visie binnen de visie: gigantische versterkers binnenin een abdij zonder dak." "We wilden geen hectische montage van concerten op tv - legt de kunstenaar uit Maremma uit -. Hier dompel je jezelf onder, je Luister naar de adem van de plaatsen. De muziek moet resoneren in de ruimte". Geen stilistische keuze, maar een filosofische, zoals de besluit om twee nummers twee keer in de film op te nemen: "Volevo "wees een stoere kerel" en "Jij bent de ochtend". Vervolgens een toewijding aan zijn land, de Maremma: "Dit is niet het ansichtkaart-Toscane. De Maremma is onvruchtbaar, droog, een ruig land. Ik noem het de Verre West-Italië. Hier is een biodiversiteit die elders ontbreekt. verliezen. Het moet beschermd worden, want het is waar: door herders, door dromers." Bij hem, op het filmtoneel en tijdens toekomstige tournees, zijn zijn vrienden ooit. Er is Tommaso Ottomano, de regisseur en gitarist, de broer met wie hij speelde in de magische nacht van Porto Hercules op de vissersboot van zijn grootvader. "Mijn band is mijn familie - vervolgt hij -. We delen niet alleen liedjes, maar leven. Zelfs in Sanremo voelde ik me thuis, omdat ze er waren. Wij doen niet aan showen: wij maken muziek, en het moet een spel zijn. mooi". Dan kondigt Lucio aan: "In februari ga ik mijn Eerste tour door Europa. We slapen in de bus: een prachtig avontuur. Dan ga ik weer achter de piano zitten om te schrijven. Ik heb zoveel dingen in me die... "Ze willen naar buiten."