Dood van de Hongaarse filmmaker Judit Elek, regisseur van reality-films

Ze had van de cinema een plek van intiem verzet gemaakt. Van deze ingetogen opstanden zonder fanfare of grootse toespraken, waar het bijzondere, het kleine, het fragiele, de aandacht voor gewone mensen, arbeiders, boeren, simpele voorbijgangers, die op heterdaad betrapt werden in hun dagelijks leven, werk en kwellingen, onmiddellijk imposante dogma's en dwingende propaganda terugstuurden naar hun sententieuze leegte. Judit Elek, die op 1 oktober op 87-jarige leeftijd overleed in haar geboortestad Boedapest, een belangrijke figuur in de nieuwe Hongaarse cinema die door recente retrospectieven weer aan het licht was gebracht , was een van die discrete stemmen die er niet zozeer naar streefden een universum op te dringen, maar eerder de fragmenten ervan te verzamelen in het tumult van de geschiedenis, op het kruispunt van het politieke en het poëtische, van documentaire en fictie.

Filmmaker worden om "mensen te laten zien zoals ze zijn", zoals ze aan het einde van haar adolescentie in haar dagboek schreef, was op zich geen revolutionair brevier. Maar in Hongarije, onder het IJzeren Gordijn, kon het filmen van het dagelijks leven, de realiteit en de bijbehorende toevalligheden, door de blik te richten op deze anonieme levens zonder officiële lijnen en doctrines te volgen, de realiteit veranderen.