Wie zich verzet, wint (Pepe Moral)

Pepe Moral arriveerde bij La Maestranza met het vaste voornemen om de handdoek niet in de ring te gooien. Het was zijn eerste stierengevecht van het seizoen, nadat hij vorig jaar alleen in Spanje stierengevechtlichten droeg. Zijn toekomst zag er bepaald niet rooskleurig uit. Maar hij kwam in opstand tegen zijn lot, hij weigerde te sterven, hij gokte en won. De tijd zal leren of de twee oren die vandaag zijn afgesneden, beloond worden met contracten, maar in ieder geval is hij weer opgestaan ​​en heeft hij hardop gezegd dat hij stierenvechter wil blijven.

Ze vroegen om een ​​tweede aar voor zijn tweede stier, en de president gaf daar wijselijk geen toestemming voor, omdat het afbreuk zou doen aan een zeer prijzenswaardige prestatie, waarbij toewijding, inzet en uithoudingsvermogen boven alles van belang waren. En daarom won hij.

Zijn stieren waren niet triomfantelijk. De enige die echt gokte was de stierenvechter; Zijn werken hadden geen artistieke basis omdat dat onmogelijk was. De stieren misten kracht, ze lieten hun gezicht zakken en weigerden de trucs te gehoorzamen... Maar voor hen stond een man vol wilskracht, een krijger die bereid was te sterven, een stierenvechter die door de moeilijke omstandigheden werd gesterkt. En hij overwon de slechte conditie van zijn saaie groep op een opmerkelijke manier. Hij stal passen waar er geen waren, koppelde zelfs series aan elkaar die onmogelijk leken en haalde uit zijn twee stieren veel, veel meer dan het weinige dat ze hadden.

Het is duidelijk dat de angst om vergeten te worden de geest sterker maakt. Misschien is dat de reden waarom Pepe Moral de strijd aanging voor zijn leven, voor zichzelf, en zijn duistere lot versloeg.

Hij ontving zijn twee stieren op zijn knieën in het midden, net zoals zijn metgezellen de hunne ontvingen. Zes stieren, zes lange veranderingen voorbij de tweede lijn. Een onbetwiste verdienste gezien het onzekere, altijd onzekere, Miura-stierengevecht. Onzeker, en ook erg tam (de tweede sprong zelfs het steegje in), erg laag in rang, erg zacht en saai, en alleen de derde bood adel in het laatste derde deel.

Manuel Escribano had het niet naar zijn zin tijdens zijn derde optreden op de kermis. Toegewijd als altijd, maar ook verbijsterd, overweldigd, gespannen en met weinig ideeën, tegenover twee extreem ingewikkelde en gevaarlijke stieren. Met vastberadenheid en weinig genialiteit plaatste hij banderilla's op beide mannen, en in beide gevallen bleek dat ze geen doorgang hadden. Ook de eerste had hij niet zomaar kunnen doden; Een stierenvechter van zijn beproefde vaardigheden kan niet acht keer steken met een veranderde gezichtsuitdrukking. Om de vierde te doden had hij er nog drie nodig, plus een lelijke neerwaartse stoot. Het zijn geen manieren van figuurlijkheid. Beide stieren waren niet bruikbaar, maar Escribano gaf het te snel op.

En de beste van de middag, de derde, ging naar Esaú Fernández , even eigenzinnig als saai. Bij stierenvechten is wilskracht alleen niet voldoende en het idee van deze man is banaal en onwerkelijk. Hij vecht met een overmatig gebogen figuur zonder enige aanpassing, waardoor het eindresultaat ver verwijderd is van de nodige emotie. De zesde was minder coöperatief, maar Esau was hetzelfde.

Uiteindelijk werd Pepe Moral ontroerd door de hoofdingang (waar het personeel binnenkomt) op de schouders van het publiek naar buiten gedragen. Hij deed wat er in het lied stond: "Ik zal weerstand bieden om te blijven leven; ik zal de slagen verdragen en nooit opgeven."